In de wolken | Donny v/d Beek

04.

04.

Op haar gemakje fietste Yara naar huis. Het was heel onhandig fietsen met een hockeystick in haar hand. Haar tas lag in de fietskrat en daarom moest ze de stick wel met een hand vasthouden.

Opzich ging het best prima zolang ze zich maar focuste op de weg. Yara was echt een dagdromertje en vooral tijdens het fietsen kon ze soms diep in gedachten zijn.

Na een paar minuten fietsen kwam Yara aan bij een zijweggetje. Op het fietspad lag veel zand en zo rustig mogelijk probeerde Yara er doorheen te rijden. Ze vond het zand echt verschrikkelijk om door heen te fietsen.

Haar fiets begon al wat heen en weer te zwiepen en waar ze zo bang voor was gebeurde. Haar fiets gleed door en met een harde klap viel ze van haar fiets. 'Au.' Kreunde Yara. Langzaam probeerde ze op te staan, maar haar fiets lag bovenop haar en het lukte haar niet om hem opzij te duwen.

'Hey meisje , gaat het wel?' Hoorde Yara een jongensstem achter haar. 'Nee, mijn voet doet zo pijn.' Piepte Yara zonder op te kijken. 'Wacht. Ik zet me fiets even neer dan help ik je.' Ze hoorde de jongen van haar fiets afstappen en hem in de berm neerzetten.

'Oh huh Yara? Dat is toevallig.' Yara keek nu op en ze keek in de donkerblauwe ogen van Donny. Donny tilde haar fiets op en zette hem naast de zijne. Daarna knielde hij bij haar neer. 'Heb je je zeer gedaan?' Vroeg hij bezorgd. 'Mijn rechtervoet en knieën doen pijn.' Zei Yara zachtjes. Donny keek naar haar knieën die helemaal open waren. 'Hmmm daar moet zometeen wat verband overheen. Gelukkig is het geen diepe wond. Denk je dat je kan opstaan?''

'Ik weet het niet.' Fluisterde Yara. 'Kom, laten we het proberen.' Donny pakte haar beet en hielp haar overeind. Wankelend stond Yara naast hem. 'Ik denk niet dat het handig is om terug te fietsen.' Concludeerde Donny. 'Hoe moet ik dan naar huis?' Vroeg Yara hem.

'Je kan achterop mijn fiets. Dan breng ik je wel thuis.' Stelde Donny voor. 'Moet je dan niet erg ver omfietsen?' Yara wou de jongen absoluut niet tot last zijn. 'Weet ik niet, maar daar komen we maar op één manier achter.' Grijnsde Donny.

'Wacht ik zet je even neer dan kan ik me fiets pakken.' Donny liet Yara voorzichtig zakken en daar zat Yara weer midden op het fietspad. 'Wat doen we nu met mijn fiets?' Vroeg ze aan hem. 'Ik vraag wel of mijn vader hem straks kan oppikken met zijn busje en dan bij jou voor de voordeur kan zetten.'

'Vind je vader dat wel goed? Dan moet die helemaal richting Nijkerk rijden voor mijn fiets.' Yara keek hem onzeker aan. 'Maak je geen zorgen. Ik bied alles toch zelf aan? Ik zorg dat die fiets weer bij jou thuis beland.' Probeerde Donny haar gerust te stellen. 'Oké.'

Donny had zijn fiets inmiddels van het slot gehaald en die van Yara werd op slot gezet. 'Hier je fietssleuteltje.' Hij gaf Yara haar fietssleutels. 'Dankjewel.'

Hij pakte zijn eigen fiets nu en zette hem op het fietspad. 'Kom, ik help je.' Hij tilde Yara op en hij zette haar achterop zijn fiets. 'Kun je wel je eigen hockeystick en tas vasthouden?' Vroeg hij. Yara knikte en ze pakte haar tas en hockeystick aan. Ze deed haar tas op haar rug en met een hand hield ze haar hockeystick vast.

'Zit je goed?' Vroeg Donny. Yara knikte. 'Oké, dan gaan we.' Donny rende naast zijn fiets om vaart te maken. Vervolgens sprong hij op zijn fiets en behendig landde hij in het zadel. 'Wijs jij vanaf Nijkerkerveen de weg waar we heen moeten?' Vroeg hij. 'Ja!' Antwoordde Yara.

'Houd je mij wel?' Vroeg Yara. 'Ja natuurlijk. Je bent zo licht als een veertje.' Grinnikte Donny. 'Haha nou niet overdrijven hoor.' Gniffelde Yara. ''Ach je weegt niet veel. Ik ben wel wat gewend.' Zei Donny. 'Dus je neemt wel vaker vreemde meisjes mee achterop je fiets?' Concludeerde Yara. 'Nee dat niet, maar doordat ik veel train kan ik best veel houden.' Antwoordde Donny snel.

Na twintig minuten te hebben gefietst reden ze de straat van Yara in. Toen Donny de oprit opreed kwam Carla al naar buiten gelopen.

'Lieverd , wat is er gebeurd?' Vroeg ze geschrokken toen ze Yara haar open knieën zag. 'U dochter is van haar fiets gevallen en ik heb haar geholpen.' Antwoordde Donny vriendelijk terwijl hij Yara van zijn fiets af hielp.

'Ach wat ongelooflijk lief van je!' Bedankte Carla hem. Yara was inmiddels op het bankje in de voortuin gaan zitten. 'Waar staat jouw fiets nu Yaar?' Vroeg Carla aan haar dochter. Yara keek vragend naar Donny. 'Op de Amersfoortse weg, maar mijn vader en ik gaan hem zo ophalen met zijn busje, dan komen we hem brengen.'

'Wat ontzettend lief! Hoe heet je eigenlijk als ik vragen mag?' Carla keek hem vragend aan. 'Donny.' Antwoordde hij. 'Wat aardig dat je Yara wou helpen. We zullen je van de week nog wel een kleinigheidje geven om je te bedanken.'

'Dat hoeft echt niet hoor. Het is maar een kleine moeite.' Glimlachte Donny verlegen. 'Helemaal vanuit Nijkerk een meisje meenemen achterop je fiets? Dan verdien je echt wat hoor jongen. We zijn jou zo dankbaar dat je Yara hebt meegenomen. Wat is je adres?'

Donny gaf zijn adres op en uit zijn ooghoeken keek hij naar Yara die op het bankje zat en zich duidelijk schaamde voor haar moeder.

'Misschien is het handig als we telefoonnummers uitwisselen? Als ik zometeen je fiets op ga halen kan dat misschien wel handig zijn.' Donny keek Yara onzeker aan. 'O ja tuurlijk. Geef je telefoon maar.' Antwoordde Yara.

Donny gaf zijn telefoon aan Yara en het meisje tikte haar telefoonnummer in. 'Alsjeblieft.' Glimlachte ze. Donny stopte zijn mobiel in z'n zak. 'Gaat het alweer wat beter?' Vroeg hij. 'Mwah mijn rechtervoet doet erg veel pijn. Ik kan er bijna niet op lopen.' Zuchtte ze. 'Laten koelen.' Tipte Donny. 'Ja, ga ik misschien zo wel even doen.' Knikte ze.

'Ik ga nu naar huis mijn vader halen, zodat we je fiets kunnen ophalen. Ik zie je misschien straks nog wel.' Zei hij. 'Ehm ja is goed.' Knikte Yara. 'Tot zo!' Ze zwaaide Donny na die op zijn fiets sprong en richting zijn huis fietste.