Karanlığın Mafya' sı KARO' ya Karşı

Gece

"Yaptım." dedi hakime bakarak.

Yüzünde korkudan eser yoktu. Pişman durmuyordu. Dimdik bir duruş keskin gözlerle hakime bakıyordu. Hakim tek kaşını kaldırıp indirdi şaşırır gibi.

"Bir de kabul ediyorsun öyle mi?"
"Reddetsem ne değişecek? Kayıtları yok mu? Yoksa ben veririm bende var. Koydular önüme izle diye."

Hakim belkide ilk kez karşısında böyle birisini görüyordu. Aldığı her cevapta tepkileri daha da değişiyordu.

"Var evet. Neden yaptın?"

Gözlerini bana çevirdi. Göz göze geldiğimizde ellerim titremeye başladı. Vücudum buz gibi olmuştu. Gözlerim doldu. Yutkunamıyordum bile. Hakime çevirdi tekrar başını.

"Zorundaydım."
"Neden? Korkmuyor musun ayrıca adaletten?"

Güldü bu kez hakime bakarak.

"Adalet? Korkmuyorum."
"Fazla cesursun. Ama ödeşiriz bak."

Başını salladı sakince hakime bakarak.

"Emin olun adalet olsaydı şu an karşınızda olmazdım."
"Bizim sağladığımız adalete güvenmiyorsun yani."

Hakime kitledi gözlerini tamamen.

"Sizin sağladığınız adalet şu kız gözlerimin önünde titreye titreye kan kusarken nerdeydi? Neden bize el uzatmadı? Niye kimse çıkıp neye ihtiyacınız var demedi? Ben hayatımda ilk kez acı çeken bir insan gördüm. Konuşamıyordu acıdan. O kadar titriyordu ki kriz geçiriyor sandım. Kendi kardeşimin yüzünden korktum ben! ADALETİNİZ BU KIZ KOLLARIMDA CANIYLA SAVAŞIRKEN NERDEYDİ! EVET YAPTIM! ÖLDÜRDÜM! PİŞMANIM O ADAMIN AİLESİ OTURUYOR ŞURDA BAŞIMI ÇEVİRİP BAKAMIYORUM UTANCIMCAN! AMA ZORUNDAYDIM! BU KIZ BANA EMANET BENİM BİR ŞEKİLDE O PARAYI BULMAM LAZIMDI! AFFETMEYIN AMA BİLİN! İSTEYEREK YAPMADIM!"

Elimle ağzımı kapattım. Konuşmak söyle dursun ağlamaktan zor nefes alıyordum. Kalkıp abime sıkıca sarılmak istiyordum sadece. Ama tek yapabildiğim sessizce ağlamaktı. Onu bile beceremiyordum ağlamaktan hıçkırmaya başlamıştım.

Hakim soğukkanlı bakışlarından ödün vermiyordu. Sakince yanında oturan savcıya döndü aralarında konuşmaya başladılar. Onlar hala konuşurken mahkeme salonunun büyük ahşap kapıları açıldı. Herkesin gözleri oraya döndü tabiki benimde.

İçeriye arkasında iki koruması olan bir adam girdi. Simsiyah bir takım vardı üstünde. Abime bakıp hakime çevirdi simsiyah sert gözlerini.

"Şahitlik yapmaya gelmiştim." dedi ve yüzünde şeytani bir gülümseme belirdi.

Hakim dahil kürsüde oturan herkesin yüzü bembeyaz olmuştu o içeriye girince. Kapıdaki polislere baktım hızla uzaklaşıyorlardı. Şaşırmıştım daha doğrusu korkmuştum. Adama çevirdim tekrar gözlerimi.

"Siz mi?" dedi hakim.
"Bakıyorum da ben gelmeyeli buralar baya değişmiş."
"Hangi taraf adına ifade vermeye geldiniz?"

Ellerini ceplerine soktu bu kez. Etrafa bakınmaya başladı. Önce karşı tarafı inceledi sonra da bizim sandalyelerimizde gezmeye başladı keskin gözleri. Bana baktığında hızlıca yan taraflara kaydı bakışları önce ama sonra tekrar gözlerime baktı. Göz göze geldigimizde dudaklarım aralandı yavaşça. Sessizce yüzüne bakıyordum.  Abime baktı birden. Ve hakime döndü.

"Kaan Yenilmez için." dediğinde karşı taraftan birkaç adam sinirle ayağa kalktı.

Ama o korkunç adamın korumaları anında silahlarını çekip onlara doğrulttular. Kendisi de sakince oraya baktı ellerini ceplerine sokarak.