Karanlığın Mafya' sı KARO' ya Karşı

Yalan

Ertesi gün ikimiz de geceden kalma olmamıza rağmen güzel bir kahvaltı yaptık. Açıkçası benim gayet midem bulanıyordu ama Emir sağolsun yedirip duruyordu.

"Tamam bu son." dedi elindeki ballı ekmeği uzatarak.

Yaklaşıp yedim bende.

"Yotor."

"Tamam son dedim ya zaten."

Aslında aklımda Ayaz' la olan konuşmaları vardı. Ayaz nasıl Gece' nin geçmişini bilebilirdi ki? Ayrıca... Gece benden ne saklıyordu. Yandan ona baktım. Bir an aklımdan öylece sormak geçti ama vazgeçtim. Söyleyecek olsa zaten yapardı. Yalan uydurmasını bekleyemezdim şu an.

"Dün gece çok eğlendim. Her şey için teşekkür ederiz. Karo' ya benim için nazik davrandığını biliyorum ve minnettarım."

"Rica ederim. Bende eğlenin istedim zaten. Hem." Etrafa bakıp bana çevirdi geri gözlerini. "Karoyla senden önce tanıştım. Benim için daha yakınlar yani. Sırf senin hatırına kibar olmuyorum açıkçası."

"Abim tanıştırmıştır muhtemelen ama abimle nasıl ortak bir yerde buluştunuz ki? Kumarhanene falan geldiklerinde mi?"

"Ayaz' la tanışıyorum. Geçmişten."

"Öyle mi?" dedim ama zaten tahmin ediyordum.

"Babası abime çok yardımcı olmuştu eskiden. Ordan tanışıyoruz."

"Marangoz değil miydi? Size mi çalışıyordu?" Artık yalan da uydursa dinlemeye karar vermiştim çünkü sabrım kalmadı.

Bir şekilde gerçekleri duymak istiyordum. Ya da bana gerçek gelecek bir şeyleri. İkisinin konuştuğunu duyduğumdan beri gözüme uyku girmiyordu düşünmekten.

"Akıl hocalığı yapardı abime. Babam bize destek vermediği ve dedemi de kaybettiğimiz için birisinin bu yanlış demesine ihtiyacımız oluyordu bazen. İşte bunu diyen adam oydu."

"Ayaz'ın gençliğini biliyorsun o halde sen."

"En ergen hallerini biliyorum."

Artık sohbete dahi tahammülüm kalmamıştı geçen gün duyduğum şeyi sormazsam birkaç gece daha uykusuz kalırım demek oluyordu. O yüzden tüm cesaretimi toplayıp Gece'ye döndüm. Derin bir nefes alıp verdim önce.

"Emir..."

"Efendim?" dedi bana bakarak. Ciddileştiğimi farketmişti sanırım oda elindekileri bıraktı. Tamamen bana odaklandı.

"Ben bir şeyler duydum... Sen Ayaz'la konuşurken. Benden bir şey mi saklıyorsunuz?"dedim gözlerine bakarak.

Bana baktı Gece ama yüzü duvar gibiydi. Gerçi hep böyleydi o yüzden korktu ya da çekindi gibi bir çıkarım yapamadım.

"Ne duydun ki?"

"Bana zamanı geldiğinde gerçekleri anlatacakmışsın. Ayaz'a öyle söyledin yani. Abimle ilgili bir şeyler var değil mi?"

"Evet." dedi inkar etmedi. Zaten ondan da bunu beklerdim.

"O halde artık bana anlatabilirsin."

"Henüz değil. Zamanı gelince dediysem o zaman söylerim."

"Yüzüme bakarken utandığını da söylemiştin Emir ama rahat rahat bakıyorsun."

"Karışık bir mesele o. Ama merak etme sana karşı hislerimde olabileceğim en dürüst halimleyim."

"Umarım öyledir." dedim ayağa kalkarken.

Bana baktı oda ama önüne döndü.

"Güvenmemen gereken kişi ben değilim bunu bil yeter."