Karanlığın Mafya' sı KARO' ya Karşı

Yapamıyorum...

Büyük bir hırsla Gece'nin dönmesini bekledim. Bana en sevmediğim şeyi yapıyordu. Sırların içinde bırakıyordu hayatım boyunca insanlar zaten benden o kadar fazla şey sakladı ki artık sır kelimesi bile sinirlerimi bozmaya yetiyordu. Beni bu eve sokuyorsa içinde dönenleri de anlatmak zorunda. Kapı sesiyle bakışlarım anında oraya döndü. Saat çoktan gece yarısını geçmişti. Salona girdiğinde kalkıp ona yürüdüm. Tam konuşacaktı ki...

"Yapamıyorum Gece."

Sakince bir elini cebine soktu.

"Sanem sorun ne? Anlat hallederim gerçekten bak her şeyin bir çözümü vardır. Yapamıyorum da ne demek?"

"İstemiyorum."

"Sanem neyi istemiyorsun? Daha bu sabah kollarımda çok mutlu duruyordun ne oldu birden?"

"Hiçbir farkın yokmuş. Aynısın."

"Kiminle aynıyım?"

"Herkesle!"

Nefesini dışarı verip etrafa bakmaya başladı sinirli durmuyordu ama oldukça endişeli gözüküyordu.

"Sanem önce sakin ol oturup konuşalım. Eğer gerçekten istediğin cevapları alamazsan gidersin engel olmam. Ama önce sakinleş. Aldığın karardan ikimiz de pişman olmayalım."

Artık kaçamak cevaplar veremezdim ama konuşursam da ağlayıp küçük duruma düşmekten korkuyordum. Derin bir nefes alıp verdim.

"Sıkıldım burdan. Her sabah kalkıp ait olmadığım bir yerde olmak hissiyle uğraşmak istemiyorum. Burdaki hiçbir şey beni buraya bağlamıyor. Abini çıkarırım dedin yapmadın. Sana güvenmek için bir sebep bulamıyorum. Tek istediğim KARO'ya dönmek en azından onlar varken kendimi sert bir adamın masum kapatması gibi hissetmiyorum. Sır sevmem , gereksiz ciddiyette. Ve sen bu ikisinden oluşuyorsun. İster inan ister inanma ama birbirimiz için doğru kişiler değiliz. 6 ay sonuçta , abimi KARO'nun yanında beklemek istediğime karar verdim. Şimdi izin verirsen ait olduğum yere dönmek istiyorum."

Hiçbir tepki vermedi öylece bana bakıyordu. Yanından geçip kapıya yürüdüm yine bir şey yapmadı olduğu yerde duruyordu. Kapıyı açtığımda sesini duydum.

"Anlıyorum... Bende kendimi hiçbir zaman bir yere ait hissedemedim. Etrafımdaki insanlar özellikle de en yakınlarım bir şekilde hep istemediğim şeyler yaptılar. Zaten çok tanıdığım var da diyemem. Ama senin aksine bu durum beni hiç üzmedi. Bazı kişiler olanı kabullenir Sanem bazıları ise değiştirmeye çalışır. Ben hep değiştirmeye çalıştım , inan bana çok zor ve acı veren bir durum. Yine de geriye dönüp baktığımda attığım adımlar olmasa burda olamazdım. Mahkeme salonuna geldiğimde amacım bana daha çok saygınlık getirebileceğini düşündüğüm bir aileye yaklaşmaktı. Taa ki... Seni görene kadar. Sen bu eve geldiğinden beri kendimi... yine bir yere ait hissedemiyorum ama... sana ait hissetmiştim. Mucizelere ya da tatlı tesadüflere inanmam bu yüzden seninle olabilmek için elimden geleni yapmalıyım diye düşünüyordum ve yaptım. Abin yarın akşam 9 da çıkıyor. Elimden gelenin en iyisi bu Sanem. Yine de duygularımız karşılıklı değilse sana engel olmam. Çünkü kapatmam değil sevdiğim kadın gibi hisset istiyorum. Ben pek duygularını ifade edebilen birisi değilimdir ama sana sert olmak aklımın ucundan dahi geçmedi. Umarım KARO sana kendini benim yanımda olduğundan daha değerli hissettirir."

Kapıya bakarak dinledim onu... Kapıyı açıp gitmek istiyordum. Abim kurtulmuştu burda kalmama gerek yoktu artık. Ama ellerim titriyordu. Gözlerim dolmaya boğazım anmaya başladı. Nefes alırken bile canım yanıyordu sanki. Ayak seslerini duydum uzaklaşıyordu. Yutkunup arkama döndüm. Sanki görünmez bir el beni ona çekiyor gibiydi. Hızlı adımlarla ona yetişip önüne geçtim.