Αναστασία

Μαθαίνοντας την αλήθεια

Βασιλικής (Βίκυς) pov
Πολλά πολλά πολλά χρόνια πριν...

"Αντε Βίκυ είσαι έτοιμη?" Με ρωτάει η Πηνελόπη για εκατοστή φορά ενώ εγώ βάζω στα αυτιά μου τους μεγάλους πράσινους κρίκους μου.

"Ναι μαρή Πηνελόπη έτοιμη είμαι. Με εφαγες. Για να πάμε σε ντισκοτέκ ετοιμαζόμαστε όχι για να πάμε σχολείο. Φυσικά και θα μου έπαιρνε ώρα να ετοιμαστώ." Της απαντάω εγώ ενώ ψεκάζομαι με το αγαπημένο μου άρωμα.

"Όχι Βίκυ. Δεν ετοιμαζόμαστε να πάμε σε ντισκοτέκ. Έχουμε ετοιμαστεί να το σκάσουμε από το ορφανοτροφείο και να πάμε σε ντισκοτέκ επειδή εκείνη η χαρχάλω πήγε και ερωτευτηκε εκείνον τον τύπο που φτιάχνει τα ποτά. Και αν μας πιάσουν θα μπουμε και οι τρεις μας τιμωρία." Με διορθώνει η Ξένια και εγώ ρολαρω τα μάτια μου.

Έλεος... Δεκαέξι χρονών είμαστε... Μια χαρά μπορουμε να πηγαίνουμε στις ντισκοτέκ να χορευουμε όπως όλα τα φυσιολογικά παιδιά της ηλικίας μας... Δνε φταίμε εμείς που το ορφανοτροφείο έχει αυστηρούς κανόνες και δεν μας αφήνουν να βγαίνουμε.

"Και εσύ ρε Πηνελόπη! Τι τον θες αυτόν εκεί? Δεν είναι καν πλούσιος ή κάτι τέτοιο! Ένας φτωχός που πηγαίνει και δουλευει φτιάχνοντας ποτά είναι και δεν μπορεί να σου προσφέρει τίποτα! Είναι και μεγαλύτερος σου!" Αρχίζει με τις υστερίες της και η Πηνελόπη κοιτάζει το κενό με ένα ηλίθιο βλέμμα ερωτευμένης αγελαδας.

"Δεκαεφτά χρονών είναι και ο Μάξιμος μου είναι υπέροχος. Μόλις ενηλικιωθώ θα παντρευτούμε και θα πάμε να μείνουμε μαζί... Στο Παρίσι λέμε." Απαντάει η Πηνελόπη και χαμογελάω.

"Ναι... Μόλις γίνω και εγώ δεκαοχτώ και παρω στα χέρια μου την περιουσία των γονιών μου, δηλαδή το σπίτι και το μαγαζακι στο Παρίσι θα πάμε όλοι μαζί εκεί για να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή. Να έρθεις και εσυ Ξένια... Σου το λέμε χρόνια τώρα." Της λέω και εκείνη κοιτάζει το πάτωμα.

"Εγώ θα πάω να βρω την οικογένεια μου." Μας λέει και δαγκώνω τα χείλη μου.

Ποια οικογένεια της?

Αφου οι γονείς της την εγκατάλειψαν επειδή εδώ στο ορφανοτροφείο επειδή δεν μπορούσαν να μεγαλώσουν και εκείνη... Έχουν αλλά πέντε παιδιά και ένα έκτο ήταν βάρος...

Εγώ στην θέση της δεν θα ήθελα να τους ξανά δω...

"Άντε αγαπες πάμε όμως τώρα γιατί φωνάζουμε τόση ώρα και θα έρθει καμια υπεύθυνη και θα καταλάβουν ότι λείπουμε." Λέω εγώ καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και η Πηνελόπη ανοίγει το παράθυρο το δωματίου μας.