Αναστασία

Ηρεμία...

Αναστασίας POV

"Μην κλαις. Εσυ έφερες τον εαυτό σου σε αυτή την κατάσταση." Μου λέει η Ξένια ενώ εγώ είμαι δεμένη, ξανά, πάνω σε ένα κρεβάτι και προσπαθώ να κρατήσω τον εαυτό μου όσο πιο ψυχραιμο γίνεται.

Φοβάμαι για τον γιο μου...

Για τον μικρό μου Αχιλλέα...

Θα γεννήσω και θα μου πάρει τον γιο μου...

Θα του κάνει ότι έκανε και σε εμένα...

Δεν θέλω... Δεν θέλω να μου πάρουν τον γιο μου...

Ξέρω ότι μάλλον θα προσπαθήσει να με σκοτώσει και ίσως να το πετυχει... Αλλά δεν με νοιάζει...

Ο Αχιλλέας μου... Δεν θα είναι σε ασφαλείς χέρια... Δεν θα είναι μαζί με τον πατέρα του... Με την οικογένεια του...

Θα είναι με μια κακή γυναίκα στην οποία θα προσπαθήσει να τον απομονώσει από τον υπόλοιπο κόσμο και να τον βασανίσει...

Που είναι ο Ίων μου?

Μου είχε υποσχεθεί ότι θα με προστατευσει.

Δεν ξέρω πόσες μέρες βρίσκομαι εδώ αλλά δεν αντέχω άλλο...

Θέλω να γυρίσω πίσω...

Θέλω να γυρίσω πίσω στην οικογένεια μου...

"Απλά άφησε με να φυγω... Με μεγάλωσες. Δεν με έχεις αγαπήσει έστω και λίγο? Τι σου εχω κανει?" Της λέω έτοιμη να καταρρεύσω.

"Θέλω το παιδί σου Αναστασία." Μου λέει.. Είναι η πρώτη φορά που με λέει Αναστασία... Αυτό σημαίνει... Ότι... Δεν με σκέφτεται καθόλου ως κόρη της...

"Με μεγάλωσες... Με έκανες... Τον άνθρωπο που είναι σήμερα. Σε φωναζα μαμά... Μανουλα... Και εσυ με έλεγες κόρη σου... Πως μπορείς να μου το κάνεις αυτό? Καρδιά δεν έχεις?" Την ρωτάω και για μια στιγμή βουρκωνει.

"Δεν ήθελα όντως να σε σκοτώσω... Να μείνεις ήρεμη ήθελα. Ήξερα ότι έπαιζες θέατρο τις προηγούμενες μέρες. Όμως όντως φοβήθηκα ότι μπορεί να είχες πάθει κάτι. Και εσυ... Και ο γιος σου." Μου λέει και δεν ξέρω αν πάλι... Προσπαθεί να με κάνει manipulation...

Το συνηθίζει έτσι και αλλιώς... Και όταν λέω ότι το συνηθίζει εννοώ ότι το έκανε όλη μου την ζωή.

"Απλά... Ασε με. Αμα συνεχίσεις ετσι όντως θα μου κάνεις κακό. Με σκοτώνεις. Και αμα μου παρεις το παιδί μου θα πεθάνω. Σε ικετεύω... Άφησε με να φυγω. Και εγώ σου το ορκίζομαι ότι δεν θα σε καταδωσω στην αστυνομία. Δεν θα σου κάνω μήνυση." Της λέω και εκείνη κοιτάζει το πάτωμα.