Αναστασία

Καλή μας αρχή

"Λοιπόν Μεία είσαι έτοιμη?" Με ρωτάει η ξαδέλφη μου η Δέσποινα ενώ εγώ προσπαθώ να ξεκολλήσω την μάνα μου από πάνω μου η οποία τόση ώρα κλαίει.

"Εγώ έτοιμη είμαι. Η μάνα μου όχι." Της απαντάω και γυρνάω και κοιτάζω την μαμά μου.

"Ρε μανουλα μου σε ικετεύω ξεκόλλα από πάνω μου. Θα χάσω το λεωφορείο." Της λέω και εκείνη ρουφάει την μύτη της.

"Δηϊδάμεια..." Αρχίζει να μου λέει αλλά την διακόπτω.

"Μεία αλλά ναι συνέχισε." Την παρακινω.

"Δηϊδάμεια... Κόρη μου... Κοριτσάκι μου... Σπλάχνο μου... Πριγκίπισσα μου..." Λέει κλαίγοντας ακάθεκτη η μάνα μου.

Εεε ρε κόλλημα.

"Πολυξένη μέχρι να πεις όλα τα χαϊδευτικά που υπάρχουν τα κορίτσια θα χάσουν το λεωφορείο. Άντε γυναίκα μου καλη ασε το κορίτσι μας να φυγει να πάει στην ευχή του Θεού και της Παναγίας..." Λέει ο μπαμπάκας μου ο οποίος τελικά ευτυχώς καταφέρνει να την ξεκολλήσει από πάνω μου.

Ανάσταση.

"Μα Αντώνη δεν έχεις καρδιά? Το μωράκι μας... Το κοριτσάκι μας φευγει για την Αθήνα. Για μια ξένη πόλη... Μόνη της. Χωρίς εμένα την μανουλα της." Λέει κλαίγοντας η μαμά μου.

Εντάξει την λες και υπερβολική.

"Πολυξένη... Η Αθήνα είναι τρεις ώρες μακριά. Οποτε θελει μπορουμε να την επισκεφτούμε και να μας επισκεφτεί. Αλλά δεν είναι κανένα μωρό. Είναι 23 χρονών γυναίκα. Μπορεί να πάει να μείνει όπου θέλει. Το κοριτσάκι μας... Η Μεία μας είναι έξυπνη κοπέλα. Θα το δεις θα τα καταφέρει." Της λέει ο μπαμπάκας μου ο γλυκός ο οποίος πάντα με βοηθουσε να ξεφυγω από την μάνα μου όταν την πιάνουν τέτοιες κρίσεις.

"Αντίο μωρό μου. Η μαμά σου σε αγαπάει. Αν χρειαστείς κάτι Δηϊδάμεια μου η μανούλα σου θα είναι δίπλα σου. Και όταν θέλεις μπορείς να επιστρέψεις. Εγώ θα είμαι εδώ για εσένα." Μου λέει η μαμά μου και αφήνω ένα φιλί στο μάγουλο της.

"Αντίο μαμά. Αντίο μπαμπά μου." Τους λέω και αφου φιλήσω και τον μπαμπά μου με την Δέσποινα παίρνουμε τα πράγματα μας και τελικά φευγουμε από το σπίτι μας.

Ναι... Η μαμά μου δεν το πήρε και πολύ ψύχραιμα που εγώ και η ξαδελφη μου αποφασίσαμε να πάμε στην Αθήνα να δουλέψουμε και να κάνουμε εκεί την τυχη μας.