Αναστασία

Και... Το έμαθε και εκείνη

Αναστασία Δηιδάμεια POV

"Καλημέρα Στέλλα." Λέω χαμογελαστή στην φίλη μου αλλά εκείνη ουτε που με κοιτάζει.

"Εμ... Γεια σου... Εμ.. Μεία..." Μου λέει κάπως αμήχανη καθώς με προσπερναει και στεναχωριέμαι λιγάκι.

Μα καλά τι έχουν πάθει όλοι?

Δεν μου μιλάει κανένας σχεδόν...

Στην εταιρεία όλοι με κοιτάζουν περίεργα και όταν πάω να τους μιλήσω με αγνοούν...

Ακόμα και οι ξαδέρφες μου... Δεν μου μιλάνε. Πάω να τους πω κάτι μου απαντάνε και τελικά φευγουν χωρίς καν να με κοιταξουν.

Μήπως φταίει το γεγονός ότι έβγαλα τους χρωματισμούς φακούς μου και φαίνονται κανονικά τα ματάκια μου?

"Εμ... Στέλλα..." Της λέω καθώς την πλησιάζω αλλά πάλι δνε με κοιτάζει.

"Η Αλεξάνδρα με ρωτάει πότε θα παραλάβει το φόρεμα." Συνεχίζω με λέω και τότε γυρνάει και με κοιτάζει.

"Ναι εμ... Λογικά θα έρθει σήμερα σπίτι σας. Εχθές ήταν Κυριακή για αυτό δεν το παρέλαβε." Μου λέει και τελικά φευγει μακριά μου σχεδόν τρέχοντας.

Μήπως έχω κάνει κάτι και την έχω στεναχωρήσει?

Βασικά σίγουρα έχω κάνει κάτι λάθος...

Κανείς δεν μου μιλάει...

Λυπημένη παω στο γραφείο του Ίωνα και μπαίνω μέσα με τα μουτρα στο πάτωμα.

"Καλημέρα αφεντικό." Του λέω και με κοιτάζει.

"Δεν θα χτυπήσεις ποτέ αυτή την πόρτα πριν μπεις μέσα στο γραφείο μου έτσι δεν είναι?" Με ρωτάει κάνοντας με να χαμογελασω λιγάκι.

"Ναι... Ποτέ δεν τα την χτυπήσω." Του απαντάω καθώς τον πλησιάζω και στέκομαι μπροστά του.

"Να σου φερω τον καφέ σου?" Τον ρωτάω και εκείνος κοιτάζει ξανά κάτι χαρτιά πάνω στο γραφειο του.

"Όχι έχω ήδη πάρει έναν απ'εξω." Μου απαντάει και μενω και τον κοιτάζω στεναχωρημένη.

"Εμ... Όλα καλά?" Τον ρωτάω πειράζοντας τα δακτυλα μου νευρικά.

"Ναι απλά έχω πολύ δουλειά." Μου απαντάει και αφήνω μια ανάσα.

"Ίωνα... Σίγουρα δεν έχω κάνει κάτι κακό?" Τον ρωτάω και τότε σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτάζει έκπληκτος.

"Τι?" Με ρωτάει και εγώ καθαρίζω τον λαιμό μου.

"Να εμ... Κανένας δεν με κοιτάζει... Ειδικά στα μάτια... Ίσως να φταίει το γεγονός ότι είναι... Περίεργα. Για αυτό το εκρυβα και όλας. Έτσι μου είχαν μάθει και οι γονείς μου... Και... Να εμ... Αν είναι τόσο άσχημα... Να πάω τώρα και όλας να πάρω ένα ζευγάρι φακους με χρώμα να τα καλύψω..." Του λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα.