Αναστασία

Πάμε...

Ιών POV

"Ποιος είναι τέτοια ώρα?" Γκρινιάζω ενώ σηκώνομαι από τον καναπέ μου ενώ είχα μόλις ξαπλώσει και πάω και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου όπου βλέπω την Αναστασία μου να με κοιτάζει.

"Αναστασία μου? Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα?" Την ρωτάω και εκείνη καθαρίζει τον λαιμό της.

"Μπορώ να... Να περάσω μέσα?" Με ρωτάει και απορώ.

"Φυσικά τι ερώτηση είναι αυτή? Πέρνα..." Απαντάω και τότε κάνω στην άκρη και την αφήνω να μπει μεσα στο σπίτι μου. Κλείνω την πόρτα και την βλέπω να κοιτάζει το πάτωμα κάπως αγχωμένη.

"Αναστασία? Όλα καλά?" Την ρωτάω και εκείνη καθαρίζει τον λαιμό της.

"Περίπου. Πρέπει... Πρέπει να σου μιλήσω. Για αυτό ήρθα εδώ τέτοια ώρα και χωρίς να ειδοποιήσω." Απαντάει και ναι... Εχω αρχίσει να αγχώνομαι και εγώ τώρα. Τι έχει συμβεί?

"Τι συμβαίνει? Επίσης πως ήρθες μέχρι εδώ?" Ρωτάω κάπως νευρικά. Οχι τίποτα άλλο αλλά μόνο κακά νέα ακουω τελευταία.

"Ο... Ο Αχιλλέας και η Αλεξάνδρα με έφεραν. Μην ανησυχείς. Απλά τα παιδιά πήγαν μια βόλτα... Έτσι και αλλιώς θέλω να καθησουμε να μιλήσουμε οι δυο μας..." Μου λέει και ναι... Τώρα έχω αγχωθεί αρκετά.

"Αναστασία τι έχει συμβεί?" Την ρωτάω και τότε εκείνη βγάζει κάτι από την τσάντα της και μου τα δίνει.

Είναι...

Είναι τεστ... Τεστ εγκυμοσύνης.

Θετικά τεστ εγκυμοσύνης.

Δυο τριών εβδομάδων...

Oh dear.

"Αναστασία. Πες μου σε παρακαλώ ότι... Δεν είναι... Δικά σου." Της λέω και εκείνη με κοιτάζει λυπημένη.

"Δικά μου είναι Ίωνα... Είμαι έγκυος." Μου ανακοινώνει και δεν ξέρω πως να αντιδράσω.

Είναι έγκυος...

Στο παιδί μου...

Θα... Θα κάνει μωρό...

Θα... Θα γίνω πατέρας.

"Γαμωτο Αναστασία μου..." Βρίζω ενώ την αρπάζω και την αγκαλιάζω.

"Ίωνα... Θέλω... Θέλω να το γεννήσω αυτό το παιδί... Να γίνω η μαμά του..." Μου λέει έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Λογικά από το άγχος της.

"Σσσς... Ηρέμησε αγάπη μου... Όλα καλά... Θα το γεννήσεις αυτό το παιδί. Θα γίνουμε οι γονείς του..." Της απαντάω και εκείνη βγαίνει από την αγκαλιά μου και με κοιτάζει αγχωμένη.