Αναστασία

Η επόμενη γενιά

Ίων POV

"Δεν το πιστεύω ότι για να κάνετε αυτές τις αφαιρέσεις έπρεπε να παίξετε μπακάλικο και για να γράψει το εγώ καθαρίζω έπρεπε πρώτα να το ζωγραφίσετε στον πίνακα της με μαρκαδόρους με γκλιτερ." Σχολιάζω ενώ  έχω ετοιμαστεί για την επίδειξη και η Αναστασία γελάει λιγάκι.

"Ήταν πιο διασκεδαστικό από όσο ακουγεται. Και τουλάχιστον έκανε τα μαθήματα της. Ήταν κουραστικό βέβαια γιατί το κεφάλι αυτου του παιδιου είναι ένα χάος... Αλλά περάσαμε ομορφα οι δυο μας ως μαμά και κόρη." Μου απαντάει και πραγματικά δεν την καταλαβαίνω.

"Αυτά κάναμε με τον Αχιλλέα όταν ήταν δυο χρονών... Η Βικτώρια είναι εφτα." Της υπενθυμίζω.

"Τα παιδιά μας είναι διαφορετικά." Μου απαντάει.

"Φαίνεται." Σχολιάζω.

"Τέλος πάντων. Πήγαινε να ασχοληθείς λιγάκι μαζί της. Εγώ πρέπει να ετοιμαστώ." Μου λέει και αυτή είναι η στιγμή που μετανιώνω που είχα συμφωνήσει τα παιδιά να μην μεγαλώσουν οι ντανταδες αλλά με εμένα και την Αναστασία έτσι ώστε να μην έχουν παιδικά τραύματα.

"Εντάξει αγάπη μου αλλά αν με λερωσει με τους μαρκαδόρους της να ξέρεις ότι η μικρή θα μάθει να πετάει." Της λέω καθώς βγαίνω από το δωμάτιο μας και πηγαίνω προς το δωμάτιο της Βικτώριας. Χτυπάω την πόρτα γιατί σέβομαι την ιδιωτικότητα της από τώρα και αφου μου δωσει την άδεια μπαίνω μέσα και την βλέπω...

Την κόρη μου... Το γλυκό μου κοριτσάκι... 

Φοράει ένα υπερβολικά χαριτωμένο κίτρινο πριγκιπικό φορεματακι και τα ελαφρώς σπαστά μαλλιά της τα στολίζει μια παιδική τιάρα. Κρατάει ένα μαγικό ραβδί στα χέρια της και το αγαπημένο της κίτρινο λουτρινο παπάκι.

Η μικρή μου Βικτώρια είναι πανέμορφη. Μοιάζει με την γιαγιά της... Την αγαπημένη μου Βίκυ. Και κατά συνέπεια και στην μαμά της.

Πολλές φορές... Η μικρή γλωσσοκοπανα από εδώ μου σπάει τα νευρα... Δεν μπορώ να συνεννοηθώ μαζί της... Αλλά... Είναι... Ότι καλυτερο μου έχει συμβεί.

Είναι απίστευτα χαριτωμένη.

Και αυτό το βλέμμα της με τρελαίνει.

Όσο έξαλλο και να με κάνει σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο όταν με κοιτάζει έτσι με αυτό το χαριτωμένο βλέμμα της απλά λιώνω.

"Πως σου φαίνομαι μπαμπά? Είμαι όμορφη?" Με ρωτάει και τότε σκύβω κοντά της και της χαμογελάω.