Αναστασία

Η μαμά Γκόθελ θα την φοβόταν

"Πως ήμουν σαν παιδάκι?" Ρωτάω την μαμά μου ενώ είμαι ξαπλωμένη στα πόδια της και εκείνη χαιδευει τρυφερά τα μαλλιά μου. Αυτό είναι τέλειο.

"Ήσουν... Ότι πιο όμορφο έχω δει.... Το πιο όμορφο γλυκο... Έξυπνο και αστείο παιδάκι..." Μου λέει και χαμογελάω λιγάκι.

"Θυμάμαι όταν ήσουν ενάμιση χρονών... Σε είχα πάρει μαζί μου στα ατελιέ μου... Τότε διάλεγα υφάσματα για τα φορέματα μου... Και εσυ... Ένα μικρό μωρό... Με την πιπίλα στα στόμα... Έπιανες το υφασμα που σου άρεσε και μου έλεγες ότι αυτό ήθελες να βάλω... Μου έλεγες για τα χρώματα για τα λουλουδάκια που σου αρεσαν... Τα κοσμήματα... Ένα μωρό με άποψη για την μόδα ήσουν..." Λέει και γελάμε μαζί.

"Από τότε κατάλαβα... Οτι πήρες από εμένα. Πάντα σου άρεσε να βλέπεις τα φορέματα μου... Τα ματάκια σου έβγαζαν αστερακια όταν τα έβλεπες... Ήσουν τέλεια... Υπέροχη... Η ζωή μου..." Μου λέει χωρίς να σταματήσει να μου χαιδευει τα μαλλιά μου.

"Σου άρεσε να παίζεις και να σου διαβάζω παραμυθια. Όπως και να τραγουδάμε... Ειδικά το νανουρισμα σου... Το λατρευες..." Συνεχίζει να λέει και γελάω πικρά.

"Η γυναίκα που με μεγάλωσε δεν μου έλεγε κανένα νανουρισμα... Το είχα παράπονο. Αλλά το δικό σου... Το άκουγα... Το άκουγα κάθε μέρα... Κάθε νυχτα... Ήταν στα αυτιά μου... Και το λάτρευα..." Της λέω εγώ.

"Ξέρεις... Συμφωνα με τα χαρτιά μου... Είμαι από το Παρίσι και από την Σμυρνη. Δηλαδή η μαμά μου ήταν πρόσφυγας από την Σμύρνη και ο μπαμπάς μου Γάλλος... Δεν είμαι και πολύ σίγουρη πως βρέθηκαν στην Αθήνα... Υποθέτω πάντων ότι ο μπαμπάς μου ερωτευτηκε την μαμά μου και έμεινε εδώ... Μέχρι που πέθαναν και οι δυο. Όταν ήμουν πολύ μικρή. Περίπου τριών χρονών. Δεν θυμάμαι... Πολλά... Βασικά σχεδόν τίποτα δεν θυμάμαι από τους γονείς μου... Τίποτα εκτός από το νανουρισμα... Αυτό το νανουρισμα έλεγε και σε εμένα... Και το τραγουδησα και εγώ σε εσένα... Στον μικρό μου θησαυρό... Στο μαργαριτάρι μου." Μου λέει και ενθουσιάζομαι λιγάκι.

Έμαθα επιτελους από που έχω καταγωγή.

"Δηλαδή είμαι Σμυρνιά και Γαλλίδα?" Ρωτάω χαρουμενη και εκείνη γελάει.

"Ναι... Και Γαλλίδα και από την δική μου μεριά και από του πατέρα σου... Ο βιολογικός σου πατέρας... Είναι Γάλλος... Από το Παρίσι." Μου απαντάει.

"Και? Πες μου και άλλα για εκείνον." Της λέω καθώς σηκώνομαι και την κοιτάζω στα μάτια χαρούμενη.