Αναστασία

Προσπαθώντας να το σκάσει

Αναστασίας POV
Δύο εβδομάδες μετά...

"Δηιδάμεια μου... Σου έφερα φαγητό." Μου λέει η Ξένια ενώ μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μου και εγώ της χαρίζω ένα ψευτικο χαμόγελο.

"Σε ευχαριστώ μανουλα." Της λέω και εκείνη αφήνει τον δίσκο με το φαγητό σε ένα τραπεζάκι και χαϊδευει το πρόσωπο μου.

"Κόρη μου... Πανέμορφη μου κόρη... Μου είχες λείψει τόσο με τόσο πολύ." Λέει κοιτάζοντας με στα μάτια.

"Και εμένα μου είχες λείψει μανουλα." Συνεχίζω με το παραμυθι μου και εκείνη φιλάει το μέτωπο μου.

"Φαε το φαγητό σου. Τα αδελφάκι σου μέσα στην κοιλιά σου έχει ανάγκη από βιταμίνες. Όπως και εσύ." Μου λέει και γνέφω θετικά.

"Μην ανησυχείς μαμά μου... Θα φαω όλο μου το φαγητό." Της απαντάω. Οχι τίποτα άλλο με έχει κόψει και όλας.

Δεν ξέρω αν με πιστευει ή όχι...

Προσπαθώ να της δείξω ότι πιστεύω ότι εκείνη είναι η μαμά μου έτσι ώστε να μην με κρατάει δεμένη και να μην μου κάνει κακό.

Πρέπει να προστατέψω το παιδί που έχω μέσα στην κοιλίτσα μου...

Πρέπει να προστατέψω τον μικρό μου Αχιλλέα...

Η Ξένια δεν είναι τρελή.

Κακιά είναι...

Ξέρει οτι ειμαι αφελής...

Ξέρει οτι... Μπερδευομαι μερικές φορές και ότι δεν είμαι και ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου... Ευκολα μπορεί κάποιος να με χειριστεί. Μου το έκανε αυτό για χρόνια...

Μου φέρεται ως κόρη της μέχρι να πάρει αυτό που θέλει από εμένα. Τον γιο μου.

Δεν ξέρω αν έχει σκοπό να με σκοτώσει μετά ή όχι...

Δεν της το αναφέρω αυτό... Φοβάμαι ότι θα με καταλάβει.

Προσπαθώ όλη την ώρα να είμαι ψύχραιμη και να μην κλαίω...

Ξέρω ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να μου κάνει κακό...

Πλέον ξέρω ποια ειναι...

Στην αρχή... Όταν έμαθα την αλήθεια για το ποια ειναι πραγματικά και τι έχει κάνει... Την είχα λυπηθεί λιγάκι.

Σκεφτόμουν ότι ήταν απλά μια γυναίκα που ήθελε τόσο πολύ να γίνει μητέρα αλλά δεν μπορούσε. Με είδε, με αγάπησε και με απήγαγε πάνω σε μια κρίση απελπισίας...

Μετά όμως... Όσα μάθαινα για τον τρόπο που φερόταν στον Ίωνα μου και στα αδέλφια του με έκαναν να φρικαρω. Την θεωρουσα τρελή.