Αναστασία

Πανικός

Ίων POV
Αρκετά χρόνια πριν

"Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα." Τελειώνω το παραμύθι που διάβαζα στον Αχιλλέα και εκείνος μουτρώνει.

"Θέλω και άλλο." Λέει καθώς παίρνει ένα άλλο παραμύθι στα χεράκια του. Συγκεκριμένα τα τρία γουρουνάκια.

"Θέλεις να ζωγραφίσουμε τον Ρομπέν των δασών που διαβάσαμε τώρα?" Τον ρωτάω.

"Ναι! Ναι! Ναι!" Φωνάζει ενθουσιασμένος και εγώ χαμογελαστός του δίνω ένα μπλοκ ζωγραφικής και μαρκαδόρους.

"Τι χρώμα είναι τα ρούχα του Ρομπέν?" Τον ρωτάω για να μάθει επιτέλους τα χρώματα.

"Το αγαπημένο μου! Πλάσινο!" Φωνάζει χαρουμενος.

"Είναι πράσινο. Πρρρρασινο. Με ρο." Του λέω όμως δεν μου δίνει σημασία.

"Ζωγλαφίσουμε τώρα." Απαντάει χωρίς να πει το ρο φυσικά.

"Πάω να σου φέρω και άλλα χρώματα." Του λέω καθώς σηκώνομαι.

"Μην φυγεις! Εδώ να κάτσεις!" Λέει αμέσως λυπημένος.

"Θα έρθω σε πέντε λεπτά μην ανησυχείς." Του απαντάω για να μην βάλει τα κλάματα.

"Όχι! Όχι! Εδώ να κάτσεις! Εδώ!" Λέει έτοιμος να κλάψει και τότε εγώ τρέχω και πάω στο ντουλαπάκι του πιάνω μια πιπίλα του και του την βάζω στο στόμα για να νιώθει μεγαλυτερη ασφάλεια.

"Έρχομαι μην φοβάσαι." Του λέω και τρέχω στο δωμάτιο της Χρύσας και του Παναγιώτη. Εκείνοι έχουν περισσότερους μαρκαδόρους, ξυλομπογιές και νερομπογιες.

"Που πας μικρουλη?" Με ρωτάει ξαφνικα η θεία Ξένια και γυρνάω και την κοιτάζω.

"Θέλω περισσότερα χρώματα για να ζωγραφίσουμε με τον Αχιλλέα." Απαντάω.

"Ναι αλλά δεν ρώτησες τα αδέλφια σου για να μπεις μέσα στο δωμάτιο τους. Ντροπή. Αυτό είναι λάθος. Αυτό είναι παράβαση κανόνα." Αρχίζει να μου λέει και τρομάζω λιγάκι.

"Συγνώμη..." Της λέω και εκείνη σκύβει κοντά μου και πιάνει απότομα το πρόσωπο μου.

"Αν σε ξανά πιάσω να παραβιάζεις έτσι κανόνες θα έχεις πολύ σκληρή τιμωρία." Με μαλώνει και τα ματάκια μου γεμίζουν δάκρυα.

"Μην κλαις. Εσυ έφερες τον εαυτό σου σε αυτή την κατάσταση. Εσυ έκανες κάτι που δεν έπρεπε. Τώρα θα πάμε να σε βάλω τιμωρία όπως πρέπει." Λέει και στεναχωριέμαι αρκετά.

"Δεν θέλω να μπω τιμωρία..." Γκρινιάζω.

"Ελα μαζί μου." Μου λέει ενώ πιάνει κάπως απότομα το χεράκι μου και με τραβάει έξω από το δωμάτιο των αδελφών μου.