(Zawgyi Version)
တရိပ္ရိပ္သြားေနသည့္ ကား၏အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း ပိုင္က်င္းၿငိမ္သက္ေနမိသည္။ခနၶာကိုယ္က ၿငိမ္သက္ေနေပမဲ့ နွလံုးသားကနည္းနည္းေလးမွမၿငိမ္။ လ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ ကိစၥကိုလုပ္ေနရသည့္အတြက္လည္း စိတ္က စိုးရိမ္ေနရသည္။
ကားက မူမပ်က္သြားေနရင္းမွတျဖည္းျဖည္းအရွိန္တင္ကာ ၿမိဳ႕စြန္ဘက္သို႔ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ပိုင္က်င္းက ေနာက္ဘက္ကိုလွည့္ကာ ကားေနာက္ခန္းထဲမွျခင္းေတာင္းကို ၾကည့္မိသည္။
ေခတၲၾကာေအာင္ထိ ၾကည့္ၿပီးခါမွ သူက ကားေမာင္းေနေသာ R1 ကို ၾကည့္ကာ ဆိုလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
သူ၏ စကားေၾကာင့္ R1 က လွည့္ၾကည့္လာရင္း ေခါင္းခါျပသည္။
"သခင္ေလးရဲ႕အမိန္႔နဲ႔လုပ္ရတာပဲ ၊ ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး ၊ ကြၽန္ေတာ္က သခင္ေလးအမိန္႔ကို နာခံရမွာပဲေလ"
"ဒီကိစၥက မင္းကိုထိခိုက္ဦးမွာ"
"ကြၽန္ေတာ္ခံႏိုင္ရည္ရွိပါတယ္"
ပိုင္က်ားယြဲ႕က ကေလးေတြက တျခားတစ္ေနရာပို႔သို႔ကာ သူနွင့္ခြဲခြာထားမည္ဟုဆိုထားေသာေၾကာင့္ ပိုင္က်င္းမွာလက္မခံနိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ သခင္ေလးရာထူးသာရွိၿပီး အင္အားမရွိေသာ သူက ဘာကိုမွမတတ္စြမ္းခဲ့ေခ်။
ထို႔ေၾကာင့္ အခက္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးမ်ားအား တစ္ခါမွမျမင္ဖူး မသိေသာ လူတစ္ေယာက္ထံသို႔ပို႔ထားရန္လံုးဝမျဖစ္နိုင္။အကယ္၍ ပို႔ၿပီးခါမွ တစ္ဖက္လူေတြမိသြားရင္ေရာ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္ေတြ႕ခြင့္မရေအာင္ ဖခင္ျဖစ္သူ လုပ္လုိက္ရင္ေရာ ။
ပိုင္က်င္းဘဝဟာ ရွင္လ်က္နွင့္ေသသလိုခံစားရလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရင္တုန္းက ရင္းနီွးခဲ့ဖူးသာ R1 ကို ျပန္လည္ေခၚယူကာ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကာလတြင္လည္း မူမပ်က္ေနၿပီး R1 ကို အမူအရာမပ်က္ေနခိုင္းရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပိုင္က်ားယြဲ႕က သံသဃမဝင္ဘဲ ပိုင္က်င္း၏ ေဘးနားတြင္ R1 ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ထားခဲ့သည္။
