Συναισθησία (Lust #1)

Κεφάλαιο 10

Λιάνα.

Όταν επιτέλους συνέρχομαι από το τρέμουλο που έχει κατακλύσει το σώμα μου, ο Ντέμιαν σηκώνεται με εμένα στην αγκαλιά του και με βγάζει από το δωμάτιο. Δεν ξέρω πού με πηγαίνει, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κεφάλι μου είναι ένα χάος από ενοχλητικούς θορύβους και αναπάντητα ερωτήματα που με εμποδίζουν να σκεφτώ σχετικά μ' αυτό.

Ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς το ανέχτηκα.

Δεν σου έκανε κακό.

Ο Ντέμιαν διασχίζει το διάδρομο προς το μπάνιο και όταν ανάβει το φως, με αφήνει μέχρι οι πατούσες μου να αγγίξουν το πάτωμα. Με δυσκολία στηρίζομαι με τα τρεμάμενα πόδια μου, καθώς μου γυρίζει την πλάτη για λίγα λεπτά και τον βλέπω να ανοίγει το νερό στο ντους, ενώ αγκαλιάζω τον εαυτό μου για να ζεσταθώ.

Η αλήθεια είναι ότι όταν πέφτει η αδρεναλίνη, το ίδιο γίνεται κι με την ζέστη και τώρα, οτιδήποτε με αγγίζει το αισθάνομαι κρύο, ακόμη και ο αέρας. Ή ίσως έχω πάθει σοκ, δεν ξέρω.

«Έλα, Λιάνα», τον κοιτάζω και ο Ντέμιαν διατηρεί το πρόσωπό του ανέκφραστο αλλά και ήρεμο καθώς περιμένει να κάνω τα βήματα που μας χωρίζουν. Είναι υπομονετικός, αυτό του το αναγνωρίζω. Όταν σταματώ μπροστά στο σώμα του, μου απλώνει το χέρι του για να μπω στη φαρδιά λευκή μπανιέρα και το σώμα μου περιβάλλεται από νερό και αφρόλουτρο καθώς με προτρέπει να καθίσω. «Δεν είπες τίποτα, είσαι καλά;» Γνέφω, χωρίς να μιλάω. «Είσαι μπερδεμένη;»

«Ναι, αρκετά», μουρμουρίζω.

Κρατάω τα μάτια μου στο πρόσωπό του καθώς προσπαθώ να ανακαλύψω το μυστήριο πίσω από το πιο πράσινο βλέμμα που έχω δει ποτέ. Κινείται με αυτοπεποίθηση γύρω από το δωμάτιο και επιστρέφει με δύο δοχεία που μοιάζουν με προϊόντα για τα μαλλιά. Θα με κάνει μπάνιο; Αυτό έχει σειρά τώρα;

Θυμάμαι ότι διάβασα κάποια πράγματα στο διαδίκτυο σχετικά με τη μεταφροντίδα, αλλά υπονοήθηκε ότι γινόταν μόνο σε σκηνές ταπείνωσης και υποβιβασμού. Αυτό που κάναμε εμείς δεν θα έπρεπε καν να ονομάζεται σκηνή, υποθέτω.

Για τον Ντέμιαν πρέπει να ήταν αστείο ό,τι έκανε, ενώ για μένα ήταν σαν να αποπροσανατολίστηκα, σαν να μου είχαν βγάλει τις παρωπίδες που δεν ήξερα ότι κάλυπταν τα μάτια μου. Εν μέρει, αισθάνομαι σαν εκείνους τους ανθρώπους μέσα στη σπηλιά, όπως το έθεσε ο Πλάτωνας. Ανακαλύπτω έναν καινούργιο, άγνωστο κόσμο, που όμως ήταν πάντα εκεί, κοντά μου.