Κεφάλαιο 33

1.1K 89 3
                                    

Μέχρι τη στιγμή που φτάνουμε έξω από το κλαμπ, είμαι πολύ νευρική. Όχι μόνο δεν έχω εσώρουχο, αλλά έχω και λίγο αλκοόλ στον οργανισμό μου - αν και όχι πολύ - και είμαι σε απόλυτη αβεβαιότητα για το τι με περιμένει απόψε. Παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς ο πρασινομάτης δίπλα μου σβήνει τη μηχανή και με κοιτάζει.

«Στο ντουλαπάκι είναι το κολάρο σου».

«Δεν μιλούσες σοβαρά όταν είπες ότι θα μου έβαζες κολάρο και λουρί, έτσι δεν είναι;»

Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι τα πόδια μου δεν τρέμουν λίγο όταν πρόκειται να ανοίξω το ντουλαπάκι και βγάζω το ίδιο λεπτό δερμάτινο κολάρο, με την μικρή κόκκινη διακόσμηση. Νομίζω ότι ο αναστεναγμός ανακούφισης που μου ξεφεύγει είναι τόσο ακουστός που ο Ντέμιαν γελάει.

«Στην πραγματικότητα, υπάρχει αλυσίδα, αλλά ελπίζω να μην είναι απαραίτητη. Όμως μιλάω σοβαρά για το περιλαίμιο».

«Γιατί να είναι απαραίτητη;»

«Για τίποτα». Ο Ντέμιαν μου χαμογελάει ελαφρά. «Απόψε είναι ελεύθερη».

«Τι σημαίνει αυτό;»

«Σημαίνει ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να ντύνεται ή να γδύνεται όπως θέλει, ψιθυρίζει, «και αυτό μπορεί να είναι λίγο τρομακτικό».

«Έχω ακόμα τη λέξη ασφαλείας μου;» αυτό μοιάζει με εκείνη τη στιγμή πριν φύγεις από το σπίτι σου, όταν ελέγχεις ότι έχεις το κινητό στην τσέπη σου, παρόλο που το έχεις κάνει πέντε δευτερόλεπτα πριν.

«Ναι, φυσικά».

«Μπορώ να την χρησιμοποιήσω σε περίπτωση που θεωρήσω κάτι υπερβολικό;»

«Ναι, Λιάνα».

Πιέζω τα χείλη μου και γνέφω.

«Τότε, το λουρί του σκύλου δεν θα είναι απαραίτητο».

Ο Ντέμιαν μου χαμογελάει, σκύβει ανάμεσα στα καθίσματα και αιχμαλωτίζει το στόμα μου με ένα από τα συγκλονιστικά του φιλιά που χαλαρώνουν τα πόδια μου. Το χέρι του σφίγγει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, με μια λαβή που αρχίζω να συνηθίζω. Το τσίμπημα από το τράβηγμα στο τριχωτό της κεφαλής μου προκαλεί αισθήσεις σε όλο μου το σώμα, και όταν απομακρύνεται λίγο, δεν είμαι καν σε θέση να πάρω μια ανάσα αέρα, καθώς ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό μου, στοργικά.

Προσπαθώ να μην σκέφτομαι όλα αυτά που μου προκαλεί ο Ντέμιαν, τις συζητήσεις που έχουμε κάνει και το πώς καταφέρνει πάντα να αποδεικνύει με περισσότερα από λόγια ότι δεν θα με πληγώσει.

Συναισθησία (Lust #1)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora