Συναισθησία (Lust #1)

Κεφάλαιο 30

🔞⚠️ Αυτό το κεφάλαιο περιέχει σκηνές σεξουαλικού περιεχομένου. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη.

Αφού αποφασίσατε να μείνετε, καλή ανάγνωση!!

•••

Σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου.

«Μπορείς να ξεκινήσεις την ταινία, σε παρακαλώ;»

Ο Ντέμιαν γελάει και μου δίνει ένα φιλί, τοποθετώντας το χέρι του στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Όταν πιστεύω ότι θα ξεχάσει τελείως την ταινία και θα με κάνει δική του επάνω στον καναπέ, απομακρύνεται.

«Είπαμε ότι θα βλέπαμε μια ταινία, Λιάνα. Σταμάτα να με προκαλείς», ανοίγω το στόμα, σκοπεύοντας να του πω μερικά πράγματα, αλλά εκείνος απλά αρπάζει το μπολ με τα ποπ κορν και το τοποθετεί στο δεξί του πόδι, αυτό που βρίσκεται στο πλάι μου. «Φάε».

Ξεκινά την ταινία και βάζει το χέρι του στην πλάτη του καναπέ. Ορκίζομαι ότι προσπαθώ να συγκεντρωθώ στην ταινία, αλλά περισσότερες από χίλιες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου στα πρώτα λεπτά. Ότι δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ ταινία με έναν άνδρα - εκτός από τον Μπρατ - εδώ και πολύ καιρό. Δεν μπορώ επίσης να σταματήσω να σκέφτομαι τη διατριβή, την απόλυτη άρνησή μου να πω στον Ντέμιαν σχετικά με το θέμα της και πώς αυτό θα έχει αντίκτυπο απόψε.

Ένα ελαφρύ τράβηγμα σε κάποια τούφα των μαλλιών μου με βγάζει από τον καταιγισμό των σκέψεων και κοιτάζω τον Ντέμιαν με ένα συνοφρύωμα. Τα μάτια του είναι κολλημένα στην οθόνη και δεν φαίνεται καν να έχει επίγνωση ότι το έκανε, οπότε υποθέτω ότι δεν το ήθελε και επιστρέφω το βλέμμα στην οθόνη.

Η Μάριον, ο κύριος χαρακτήρας στο Ψυχώ, βάζει όλα τα χρήματα στο πορτοφόλι της και σχεδιάζει να φύγει.

Όταν ένα άλλο τράβηγμα διακόπτει τη συγκέντρωσή μου, ξεφυσάω.

«Σταμάτα να το κάνεις αυτό», διαμαρτύρομαι, μεταφέροντας όλα μου τα μαλλιά στον δεξί μου ώμο, όσο πιο μακριά γίνεται απ' τον Ντέμιαν.

«Δεν έκανα τίποτα», μου χαμογελάει αθώα, κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να μην πω τίποτα και συνεχίζω να βλέπω την ταινία.

Με το τρίτο τράβηγμα, θέλω να τον σκοτώσω.

Δεν αξίζει να πας φυλακή, Λιάνα. Υποσχέθηκες να πας στη φυλακή επειδή θα σκοτώσεις τον Μπρατ στα πενήντα σου.

Πριν προλάβει να με ξαναενοχλήσει, σηκώνομαι όρθια και κατευθύνομαι στον μονό καναπέ που δεσπόζει διαγώνια της τηλεόρασης. Εκεί κάθομαι και σταυρώνω τα χέρια μου για να εστιάσω τα μάτια μου στην οθόνη. Δεν πρόκειται να μου σπάσει τα νεύρα, ούτε πρόκειται να τον αφήσω να παίζει με τα μαλλιά μου σαν πεντάχρονο παιδί.