Συναισθησία (Lust #1)

Κεφάλαιο 40

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά καθώς ο Ντέμιαν με παρακολουθεί, καθισμένος στην άκρη του κρεβατιού. Έχει αγκιστρώσει τα χέρια μου σε μια αλυσίδα που κρέμεται από μια δοκό που διαπερνά όλη την οροφή και τα πόδια μου έχουν μια λεπτή μεταλλική μπάρα, με δύο φαρδιά δερμάτινα βραχιόλια στον αστράγαλο, που με εμποδίζουν να ενώσω τα πόδια μου.

Είμαι εντελώς εκτεθειμένη και ευάλωτη σε οτιδήποτε θέλει να μου κάνει και όμως η σκέψη είναι καθησυχαστική. Δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω και το μυαλό μου χαλαρώνει εξαιτίας αυτού. Το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ ούτε καν για την ασφάλειά μου είναι εξαιρετικά καθησυχαστικό. Το μόνο πράγμα που πρέπει να κάνω είναι αυτό που λέει. Δεν χρειάζεται να επεξεργαστώ τίποτα, δεν χρειάζεται να προβλέψω και το άγχος σταματά να ρέει στο μυαλό μου ενώ μετατρέπεται σε ένα μακρινό, σχεδόν αθόρυβο μουρμουρητό.

Θυμάμαι στα πρώτα χρόνια του πτυχίου μου, όταν μελετούσαμε διάφορες διαταραχές και παθολογίες, εξετάσαμε επίσης πιθανούς τρόπους για να μειώσουμε τις επιπτώσεις ή να τις καταπολεμήσουμε από την ψυχολογία, χωρίς να είναι απαραίτητη η παραπομπή στην ψυχιατρική, για τη χρήση φαρμάκων. Το άγχος είναι η περίσσεια των σκέψεων, η περίσσεια του μέλλοντος και η αδυναμία να σταματήσει το μυαλό. Κατά κάποιο τρόπο, να είναι συγκρατημένο, να μην κάνει τίποτα περισσότερο από το να ακολουθείς διαταγές είναι καταπραϋντικό για ένα ταραγμένο μυαλό.

Με αναγκάζει να επικεντρωθώ στον Ντέμιαν, στο πώς εκφράζει αυτό που θέλει με λόγια ή ή βλέμματα και πώς διαφοροποιεί τον τόνο του βάση του αν κάνω τα πράγματα σωστά ή λάθος.

Όλα τα άλλα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

«Από πού ξεκινάμε;» Είναι ρητορική, καθώς κοιτάζει τα πράγματα που έχουν μείνει στο στρώμα. Όταν φαίνεται να αποφασίζει τι θα κάνει μαζί μου, τον βλέπω να πηγαίνει προς το ράφι, αρπάζει κάτι και να φτάνει σε μένα με τους σφιγκτήρες των θηλών και, αντιφατικά, χαλαρώνω. Τουλάχιστον γνωρίζω τα συγκεκριμένα αντικείμενα. Για τα άλλα πράγματα είμαι... λίγο πιο ανήσυχη. Έχει επίσης μια μαύρη μάσκα που δεν αργεί να καλύψει τα μάτια μου μ' αυτή. Το σκοτάδι είναι παράξενα ανακουφιστική.

Ο Ντέμιαν με αγγίζει, με φιλάει και περνάει τη γλώσσα του πάνω στο δέρμα μου. Χαράσσει ακόμη και τα δόντια του στα πιο ευαίσθητα σημεία του στήθους μου, μέχρι οι θηλές μου να σκληρύνουν και εφαρμόζει τους σφιγκτήρες, οι οποίοι στέλνουν μια πονεμένη ευχαρίστηση στο σώμα μου.