Ο Ντέμιαν και εγώ στεκόμαστε λίγα μέτρα μακριά από τους διάσημο "Bondage cross". Πραγματικά είναι ένα "Χ" φτιαγμένο από ξύλο και οι χοντρές, διασταυρούμενες σανίδες φαίνονται σχεδόν τρομακτικές. Και στα τέσσερα άκρα τους έχουν διάφορα μεταλλικά άγκιστρα και ένα ζευγάρι δερμάτινων ιμάντων καρπού με ρυθμιζόμενη αγκράφα. Σε μία από αυτή, θα μπορούσαν να με υποτάξουν - λόγω του μεγέθους μου - αλλά και έναν τύπο σαν τον Ντέμιαν, αν και είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσε να σπάσει τον γάντζο αν ήθελε.
Ο Ντέμιαν είναι τρία βήματα μακριά μου καθώς με αφήνει να αναλύσω τα πάντα. Υπάρχει πάντα αυτή η βάση του φόβου και της σύγχυσης, αλλά αισθάνομαι ασφαλής. Παρόλο που μερικές φορές νιώθω πίεση -όχι εξαναγκασμένη να κάνω κάτι που δεν θέλω να κάνω, αλλά πιεσμένη σαν "ας δούμε πόσα μπορείς να δώσεις"- δεν νιώθω φόβο. Είναι σαν να αποδεικνύω και εσωτερικά στον εαυτό μου ότι είμαι ικανή να το κάνω, μέχρι που η γκρινιάρα φωνούλα στο κεφάλι μου με τραβάει πίσω, όπως στο μπαλκόνι, νωρίτερα.
Δεν φοβάμαι τον Ντέμιαν. Δεν φοβάμαι ότι μπορεί να μου κάνει κακό. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι ότι θα χαλαρώσω τόσο πολύ που ο εγκέφαλός μου θα γίνει χυλός... και ναι, ο κυρίαρχος μου έχει αυτή την ικανότητα να καταστρέφει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.
«Τελείωσες με την επιθεώρηση;» Ο Ντέμιαν έχει σταυρωμένα τα χέρια του και μια έκφραση διασκέδασης στο πρόσωπό του. Με καθησυχάζει το γεγονός ότι δεν είναι θυμωμένος και είναι υπομονετικός και αυτό μου επιτρέπει να χαλαρώσω λίγο κοντά του. Θα μπορούσα να προσπαθήσω να το σκάσω, να πάθω μια κρίση ή οτιδήποτε άλλο, και αυτός θα παρέμενε ήρεμος. Μετά θα με απειλούσε ότι θα με τιμωρήσει αν κρατήσω ξανά πράγματα για τον εαυτό μου.
«Ναι, τελείωσα», μουρμουρίζω. «Ήταν ένα αστείο, έτσι δεν είναι;» με παρακολουθεί, περιμένοντας να το ξεκαθαρίσω τι θέλω να πω, «το να κάνουμε σκηνή».
«Όχι, δεν ήταν», εξετάζει την αντίδρασή μου, περνώντας τα μάτια του από το σώμα μου.
«Λοιπόν, μην... μην βασίζεσαι σε μένα γι' αυτό».
«Το έχεις ξανακάνει;»
Ξέρει ότι δεν το έχω κάνει ποτέ ξανά όλο αυτό.
«Όχι».
«Τότε πώς ξέρεις ότι δεν θέλεις να το κάνεις;»
«Δεν ξέρω...» Προσπαθώ να αφήσω τον σαρκασμό νευρικότητας να φύγει από τη φωνή μου, αλλά είναι δύσκολο. «Ίσως επειδή νιώθω αρκετά εκτεθειμένη χωρίς εσώρουχο και με τα στήθη μου σχεδόν σε κοινή θέα;» Αναστενάζω.
ESTÁS LEYENDO
Συναισθησία (Lust #1)
Romance⚠️🔞⚠️ Περιέχει σεξουαλικό περιεχόμενο! Διαβάζεται με δική σας ευθύνη! ••• Η Λιάνα Στίβεν απέχει μόλις λίγους μήνες από το να πάρει το πτυχίο της στην ψυχολογία. Όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά στη ζωή της, μέχρι που ο σύμβουλος της διατριβής της απ...
