Κάποια στιγμή, ο Ντέμιαν σηκώνεται και φέρνει το ψυγειάκι από το αυτοκίνητο, το αφήνει ανάμεσά μας και το ξεσκεπάζει.
«Δεν έχουμε φάει πρωινό, οπότε φάε».
Και πάλι, ο κυρίαρχος τόνος.
«Μάλιστα, κύριε», λέω με μια δόση κοροϊδίας, χρησιμοποιώντας στρατιωτικό τόνο. «Επομένως, είπες ότι η Ρωσία είναι χειρότερη από αυτή την άποψη».
Είχαμε μια ωραία συζήτηση μέχρι στιγμής- περάσαμε από τις ταινίες στα βιβλία και στη συνέχεια σε κάτι πιο προσωπικό.
«Ναι, η Ρωσία έχει την πλάκα της, αλλά... προτιμώ να είμαι εδώ».
«Έμαθες πραγματικά να μιλάς ρωσικά;»
«Ήταν εύκολο με τους γονείς μου να φωνάζουν στα ρωσικά και στα αγγλικά». Χαμογελάει. «Ο άνθρωπος έκανε το λάθος να μάθει στη μητέρα μου μερικές βρισιές στα ρωσικά και... τις χρησιμοποιούσε εναντίον της σε διαφωνίες». Ενστικτωδώς κάλυψα το χέρι του με το δικό του. «Το κάνεις πάντα αυτό όταν θέλεις να παρηγορήσεις τους ανθρώπους;» Τον κοιτάζω έκπληκτη, γιατί δεν τον είχα καν προσέξει. «Έκανες ακριβώς το ίδιο πράγμα όταν σου είπα για τη Βερόνικα».
«Λοιπόν, ναι...» καθαρίζω το λαιμό μου, «εκείνη την ημέρα και σήμερα φαίνεται σαν να έχεις γίνει πτώμα μιλώντας γι' εκείνες», αναφέρομαι στην πρώην και τη μητέρα του. «Είναι ο τρόπος μου να σου δώσω λίγη παρηγοριά». Πιέζω τα δάχτυλά μου γύρω από το χέρι του. «Άσε με να κάνω τη δουλειά μου ως ανειδίκευτη ψυχολόγος, Ντέμιαν», γελάει. Λοιπόν, αυτό είναι μια σημαντική πρόοδος.
«Εντάξει, ανειδίκευτη ψυχολόγος», με κοιτάζει. «Πώς πάει η διατριβή;»
«Προχωράει», μουρμουρίζω, «Έχω γράψει αρκετά την τελευταία εβδομάδα», γνέφει και εγώ συνεχίζω να κοιτάζω τα ενωμένα μας χέρια, αρνούμενα να αφήσω τα δικά του για κάποιο λόγο. «Υποτίθεται ότι θα δω τον καθηγητή αυτή την Παρασκευή για να του πάρω την πρόοδο που έχω κάνει».
«Αυτό είναι καλό».
«Ναι, έτσι νομίζω».
«Έχεις νέα από τον πατέρα σου;»
«Ωχ, όχι, υπάρχει κι ένα όριο», μουρμουρίζω. «Καμία ερώτηση για τον πατέρα μου».
Ο Ντέμιαν γελάει και πέφτει για να ξαπλώσει στο ύφασμα, έχοντας ακόμα το χέρι μου στο δικό του. Παραλίγο να πέσω μαζί του.
«Λοιπόν, για τι θες να μιλήσουμε;»
Δεν θέλω να μιλήσω, δεν ξέρω καν αν υπάρχει κάποιο θέμα συζήτησης που δεν έχουμε ήδη καλύψει. Τον μιμούμαι και πέφτω κάτω, με το σώμα μου δίπλα του, χωρίς να ακουμπάμε ο ένας τον άλλον, εκτός από τα χέρια μας.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Συναισθησία (Lust #1)
Любовные романы⚠️🔞⚠️ Περιέχει σεξουαλικό περιεχόμενο! Διαβάζεται με δική σας ευθύνη! ••• Η Λιάνα Στίβεν απέχει μόλις λίγους μήνες από το να πάρει το πτυχίο της στην ψυχολογία. Όλα φαίνονται να πηγαίνουν καλά στη ζωή της, μέχρι που ο σύμβουλος της διατριβής της απ...
