Συναισθησία (Lust #1)

Κεφάλαιο 17

🔞

Ο Ντέμιαν δεν χρειάζεται πολλή ώρα να με παρηγορεί, γιατί καταφέρνω να συνέλθω γρήγορα από το λήθαργο του χτυπήματος στους γλουτούς μου. Σηκώνεται από το πάτωμα και με σηκώνει κι εμένα, έτσι ώστε να με σταθεροποιήσει στα τρεμάμενα πόδια μου. Τα χέρια του συνεχίζουν να τυλίγονται γύρω από το σώμα μου, κρατώντας με κολλημένη στο στήθος του. Τα χέρια μου είναι πάνω στο ζεστό του δέρμα και η επαφή με καταπραΰνει.

«Μπορείς να περπατήσεις;» Γνέφω. «Μπορείς να μιλήσεις;»

«Ναι... ναι», η φωνή μου είναι πιο βραχνή απ' ό,τι τη θυμάμαι και άγνωστη.

Δευτερόλεπτα αργότερα, το σώμα μου βρίσκεται στο κρεβάτι. Το άγγιγμα του υφάσματος στο δέρμα μου είναι ενοχλητικό, αλλά το αντέχω.

«Τα πήγες καλά, μωρό μου».

Και πάλι, αυτές οι λέξεις. Η υπερηφάνεια στη φωνή του Ντέμιαν με τρομάζει, γιατί στο μυαλό μου η ιδέα ότι θέλω να τον ευχαριστήσω γίνεται όλο και πιο δυνατή, και αυτό είναι επικίνδυνο.

«Σε ευχαριστώ», καταφέρνω να πω.

Τα χέρια του κινούν το σώμα μου όπως θέλει και χωρίζει τα πόδια μου ώστε να μείνουν ανοιχτά για να μπει ανάμεσά τους. Ένα από τα χέρια του καλύπτει τον εσωτερικό μηρό μου πάνω από το εσώρουχό μου και τα δάχτυλά του κινούνται αργά, σε μια άλλη μορφή βασανισμού.

«Είσαι τόσο υγρή για μένα, μωρό μου», κοκκινίζω. Ποτέ δεν μου έχουν μιλήσει βρώμικα, ποτέ δεν είχα αυτό το είδος παιχνιδιού κατά τη διάρκεια του σεξ και... διάολε, ίσως πρέπει να αποσυνδέσω το μυαλό μου τώρα; Τα δάχτυλά του απομακρύνουν ελάχιστα το ύφασμα, γλιστρώντας σχεδόν απερίσκεπτα στον κόλπο μου. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα ανεύθυνο από μέρους του Ντέμιαν. Υπάρχει λόγος για τα πάντα, ακόμη και αν μερικές φορές δεν το καταλαβαίνω. «Σε έκανε ο ξυλοδαρμός να ερεθιστείς;» Αρνούμαι και εκείνος γελάει. «Είσαι σίγουρη; Εγώ νομίζω πως έχεις ερεθιστεί», τα δάχτυλά του τσιμπάνε την κλειτορίδα μου και βγάζω ένα ακούσιο ήχο. Μετά δαγκώνω τη γλώσσα μου. «Ω έλα τώρα, θα μείνεις σιωπηλή;» Ο τύπος και πάλι, κινεί τα δάχτυλά του πάνω σε αυτό το ευαίσθητο σημείο του σώματός μου, και καταβάλλω προσπάθεια να κρατήσω τα χείλη μου σφραγισμένα. «Δεν θέλω να συγκρατηθείς, μωρό μου».

Με βασανίζει, με την πιο κυριολεκτική έννοια της λέξης, και οι κινήσεις του αλλάζουν το ρυθμό. Διάολε ναι, είμαι υγρή. Δεν θέλω να το αποδώσω στις ξυλιές, αλλά... Σε τι άλλο; «Τι κάνεις;» Ο Ντέμιαν σταματά και συνειδητοποιώ ότι έφερα τα χέρια μου στα δικά του.