Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 10

Αλκινόη

Έραβα ρούχα όλο το απόγευμα χωρίς να σκέπτομαι τίποτε, καθισμένη στο κάτω μέρος του κρεβατιού του Αλέξανδρου, που είχε βρει επιτέλους τον ύπνο του.

Του είχα γυρίσει την πλάτη. Δεν ήθελα να βλέπω το πρόσωπό του, ούτε να παραιτηθώ από τον θυμό μου. Πιάστηκα από τη βλακώδη ελπίδα ότι ο Λυγκέας ίσως είχε πει ψέματα.

Ξαναζούσα ασταμάτητα τις τελευταίες μου συζητήσεις με τον αδελφό μου, με τον Καλλία, τη Δίρκη, ακόμη και τον Ευρύμαχο, ψάχνοντας απελπισμένα μια λεπτομέρεια που θα μπορούσε να με κάνει να ελπίζω ότι δεν είχα κάνει όλα αυτά τα πράγματα μάταια και ότι δεν είχα παραμορφώσει το πρόσωπο μου για το τίποτε. Ότι η κωμωδία του εφήβου είλωτα δεν ήταν άχρηστη και ότι ο αδελφός μου δεν είχε γίνει ένας παράλογος, ένας τρελός, ικανός για το χειρότερο.

Χαμένος κόπος.

«Ο άνθρωπος που προκάλεσε τον θάνατο του αδελφού μου είναι κακός, υπερήφανος, υπερόπτης! Ο Απόλλων το γνωρίζει, αφού τα ξέρει όλα!»

Αυτά θυμάμαι ότι ήταν τα λόγια μου στην Πυθία.

«Τί φωνή, τί όρεξη και τί υπερήφανος μουσικός! Έτσι μου είχαν παινέψει και το τραγούδι του αϊδονιού. Όμως δεν τραγουδούσε καθόλου. Καταριόταν τον δολοφόνο που με ανόσιο χέρι του έστριβε τον λαιμό».

Τα λόγια της Πυθίας ηχούσαν και πάλι στ' αφτιά μου, χλεύαζαν την άγνοιά μου. Ο Απόλλων με είχε κοροϊδέψει. Ή ίσως να με είχε εισακούσει, πέρα απ' τις προσδοκίες μου.

Η Αστραία είχε μιλήσει για Πανδώρα. Κάθε δώρο των θεών έχει και την κατάρα του. Ο θετός μου πατέρας, μου είχε διηγηθεί την ιστορία μιας γυναίκας που είχε ζητήσει από τον Απόλλωνα την αθανασία. Όταν γερασμένη και ρυτιδιασμένη, τη μετέφεραν μπροστά στον θεό, αυτός της απάντησε: «Μου ζήτησες αθανασία, όχι αιώνια νεότητα!»

Εγώ είχα θελήσει να υποφέρει ο Αλέξανδρος όσο και ο αδελφός μου. Τί χειρότερο βασανιστήριο από το να του θυμίζει την ευθύνη για την αυτοκτονία της γυναίκας που αγαπούσε;

Ηλίθια!

Μονολογούσα κλαίγοντας και μου έπεσε το κόκκινο πανωφόρι που έραβα.

Πόσο ηλίθια υπήρξα...

Με τον δρόμο που πήρες, δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις πίσω...

Τί μου είχε απομείνει για να πιαστώ; Ακόμη κι αν τα ήξερα όλα αυτά πριν να πάω να δω την Αστραία, τί θα μπορούσε να αλλάξει; Ο Αλέξανδρος δεν ήταν παρά ένας Σπαρτιάτης ανάμεσα σε τόσους άλλους.