Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 6

Αλκινόη

Την επόμενη ημέρα το πρωί, η Αστραία μου ζήτησε να την ακολουθήσω στον μικρό στάβλο του σπιτιού, που φιλοξενούσε μόνο ένα υπάκουο μουλάρι και μία αγελάδα με φουσκωτή κοιλιά. Η Πυθία καθόταν σ΄ ένα σκαμνί και κοιτούσε τις φλόγες μέσα σε ένα μαγκάλι. Τί έκανε μπροστά σ' ένα αναμμένο μαγκάλι, στο κατακαλόκαιρο; Τότε πρόσεξα το μαχαίρι που βρισκόταν επάνω στα κάρβουνα.

- Δεν πηγαίνει καλά;

Ρώτησα και έδειξα το όπλο.

- Ποιό;

Τα είχε χαμένα και κοίταζε τότε το ετοιμόγεννο ζώο και το λεπίδι.

Είχα δει μία φορά έναν είλωτά μας να ανοίγει την κοιλιά μιας προβατίνας, για να σώσει το μικρό της.

- Θα έπρεπε να ζητήσεις από κάποιον άλλο να το κάνει, δεν είναι και πολύ ευχάριστο.

Είπα με απέχθεια.

- Ω! Όχι. Όχι, καθόλου. Πηγαίνει πολύ καλά.

Σούφρωσα τη μύτη ερωτηματικά και μου έκανε νόημα να καθίσω επάνω στον σανό, δίπλα της.

- Έλα εδώ, Άγη.

Υπάκουσα με ένα μικρό χαμόγελο. Δυσκολευόμουν ακόμη να συνηθίσω στο καινούργιο μου όνομα. Η Αστραία με παρατηρούσε σιωπηλά, σαν να ήθελε να μου πει κάτι σημαντικό, αλλά δεν κατάφερνε να το εκφράσει με λόγια.

- Τί συμβαίνει; Κάτι δεν πηγαίνει όπως...

- Αντιθέτως. Όλα πηγαίνουν όπως ακριβώς πρέπει.

Με έκοψε.

- Αισθάνομαι πως όχι. Μήπως άλλαξες γνώμη;

Ψιθύρισα με φωνή που μόλις ακουγόταν.

- Μήπως ο θεός σου έστειλε κάποια προειδοπ...

- Όχι. Πρόκειται για άλλο πράγμα.

- Λοιπόν... σε ακούω.

Δάγκωσε τα χείλη,

- Σκέφθηκα αυτό που μου είπες χθες, ότι κάποιοι θα μπορούσαν να σε αναγνωρίσουν. Δεν έχεις άδικο, αν και εγώ νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο.

- Και;

Κάρφωσε το μαχαίρι με κάποια δυσφορία κι εγώ χλόμιασα.

- Θέλεις να... να παραμορφωθώ, αυτό δεν είναι;

Μου χάιδεψε το πρόσωπο και κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

- Όχι, θα έχανες κάθε ενδιαφέρον για τον Λεωνίδα. Αλλά... ίσως μία μικρή ουλή, ένα μικρό κάψιμο, κάτι που δεν είχε η Αλκινόη... Καταλαβαίνεις;