Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 8

Αλκινόη

Τινάχτηκα τρομαγμένη απ' τον ύπνο μου, σαν να πνιγόμουν, πιασμένη και με τον λαιμό πιο σκληρό κι από ακόντιο.

- Καιρός ήταν!

Είπε μια χαρούμενη φωνή από πάνω μου. Ήμουν ξαπλωμένη κατάχαμα, στο πατημένο χώμα, στο κάτω μέρος του κρεβατιού του Αλέξανδρου και ο Λυγκέας κουνούσε από επάνω μου το κύπελλο νερό που μου είχε ρίξει στο πρόσωπο.

- Σου το 'λεγα ότι αυτό θα τον ξυπνούσε.

Ο είλωτας χαχάνιζε κι εγώ σηκώθηκα τρίβοντας τον ταλαιπωρημένο σβέρκο μου.

Ο Αλέξανδρος κάθισε στο κρεβάτι του και ακούμπησε στον τοίχο με έναν πονεμένο μορφασμό. Στα μάτια του είχε φοβερούς μαύρους κύκλους. Έμοιαζε σα να είχε ρέψει και είχαν μείνει μόνο τα κόκαλα. Τα χέρια του βρίσκονταν το ένα απ' τη μια και το άλλο απ' την άλλη μεριά του μεγάλου κορμού του, επάνω στην τραχιά κουβέρτα και τινάζονταν λιγάκι, κάπου-κάπου.

Ο Λυγκέας άφησε το κύπελλο και ξαναπήρε το μπολ με το ζεστό ρόφημα που βρισκόταν στο προσκεφάλι. Το έφερε από χείλη του Αλέξανδρου, που κατάπιε μια γουλιά, έκανε μια αηδιασμένη γκριμάτσα και έστριψε το κεφάλι.

- Αν δεν το πιεις αυτό, αφέντη μου, πολύ θα με στενοχωρήσεις.

- Για ξαναφέρε αυτό το κατάπλασμα κατά 'δω και θα σε στεναχωρήσω με το παραπάνω.

Ο Λυγκέας φάνηκε για λίγο να σκέπτεται και ξαναέβαλε το μπολ στα χείλη του γίγαντα.

- Το ρισκάρω. Πρέπει να σου πέσει ο πυρετός.

- Πώς αυτός ο Ήρωνας ανέχεται τέτοια αυθάδεια;

- Όπως κι εσύ αφέντη.

- Άδειασέ μου τη γωνιά! Και πάρε μαζί σου και αυτόν τον γυρίνο, μπας και μάθει να είναι χρήσιμος.

Ο είλωτας μου έκλεισε το μάτι πειραχτικά και εγώ κοκκίνησα. Γιατί φυσικά ο «γυρίνος» ήμουν εγώ. Στράφηκα προς τον Αλέξανδρο, έτοιμη να απαντήσω ανάλογα, αλλά κατάπια κι αυτόν τον εξευτελισμό.

Με κοίταζε.

Υπήρχαν δύο δάδες οι οποίες φώτιζαν τον κοιτώνα χωρίς παράθυρα, που τώρα ήταν άδειος, με εξαίρεση εμάς τους τρεις και μπορούσες να δεις σαν να ήταν μέρα-μεσημέρι.

Γύρισα αλλού. Φοβόμουν τη μικρή λάμψη, που έβλεπα μέσα στα φωτεινά του μάτια. Μήπως είχε υποψίες. Γιατί με κοιτούσε έτσι; Ήμουν ανάστατη, αλλά εκείνος χαμήλωσε ξαφνικά τα μάτια και με τη βοήθεια του Λυγκέα, ξάπλωσε.