Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 25

Αλκινόη

Μια μυρωδιά από ανατολίτικα μπαχαρικά, ατμούς από ζεστό κρασί και καπνούς από λιβάνι. Αυτή είναι η ανάμνηση που κρατάω από τον Κάτω Κόσμο.

Και στη μέση της αρωματισμένης θολούρας, ένα πρόσωπο: αυτό της Περσεφόνης με ομορφιά που όμοιά της δεν υπάρχει, σαν μαργαριτάρι του φεγγαριού και στη μέση ενός στεφανιού από μαλλιά κυανά σαν τη νύχτα, μάτια σπινθηροβόλα σαν αστέρια.

Πού και πού έσκυβε επάνω από το ακίνητο σώμα μου και τα ροδοκόκκινα χείλη της άνοιγαν λίγο, για να ψιθυρίσει, στον Eραστή και αφέντη της, τον Άδη:

- Όχι ακόμη...

Όχι, δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να ανεβώ στη βάρκα του Χάροντα, δεν είχα τη δύναμη. Παρέμενα ξαπλωμένη μέσα στην αρωματισμένη αχλύ στις όχθες του ποταμού του θανάτου, του οποίου η χλόη και τα καλάμια ήταν γλυκά σαν το καλύτερο μετάξι.

Θάνατος δεν σημαίνει πόνος, το αισθανόμουν σε όλα μου τα κόκαλα. Ο Άδης, όμως, θα μπορούσε να με πετάξει στον πάτο της μαούνας του σκοτεινού βαρκάρη, γιατί ο εκνευρισμένος τόνος τον οποίο χρησιμοποιούσε για να απευθυνθεί στην εκλεκτή του ερωμένη, μαρτυρούσε την οργή του που την έβλεπε να με περιποιείται. Οι θεοί χαμηλώνουν για να περιθάλψουν τους θνητούς. Μερικές φορές, όταν ήταν ζωντανοί. Όμως εγώ δεν ήμουν πια. Το βέλος με είχε διαπεράσει και είχα χάσει όλα μου το αίμα κάτω από μία πανάρχαια βελανιδιά.

Θα ξανάβρισκα τον Αλέξανδρο στον Κάτω Κόσμο; Μετά από πολύ καιρό, γιατί ζούσε, κάπου, εκατομμύρια στάδια μακριά, μέσα στο βασίλειο των ψυχών. Έκλαιγα, λοιπόν, με ανύπαρκτα δάκρυα, γιατί οι νεκροί δεν κλαίνε άλλο και η Περσεφόνη χάιδευε το μέτωπό μου με τα μακριά κρινένια δάκτυλά της.

- Η νεκρή σου συνέρχεται, σύντροφε...

Περσεφόνη... Γλυκιά Περσεφόνη, κόρη του Δία, βάλσαμο των πονεμένων ψυχών, που σε έκλεψαν από τον σκοτεινό θεό, τον κύριο του Κάτω Κόσμου. Άμοιρη...

- Μα τέλος πάντων, τί περιμένεις;

- Να ανοίξει τα μάτια της γλυκιά μου αγάπη.

Ανυπόμονε Άδη, με φωνή σαν μέλι, αλλά γεμάτη αγκάθια. Ναι, πήγαινα καλύτερα. Ο πόνος με είχε αφήσει. Θα συναντούσα τον Χάροντα και η πολυαγαπημένη κυρία του Κάτω Κόσμου δεν θα έπρεπε πια να υπομένει τον θυμό του συζύγου της. Όμως πόσο βαριά ήταν τα βλέφαρά μου...

- Ταρακούνησέ τη λίγο!

- Κάνε υπομονή, αγαπημένε μου. Οι νεκροί είναι απαθείς, - πρεπε να το ξέρεις.