Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 15

Αλκινόη

Η μικροσκοπική σωρός του Αίαντα ενταφιάστηκε την αυγή, μέσα σε ένα κοινό ρήγμα της πολιτείας, καθώς δεν θάβαμε τους νεκρούς μας μακριά από τους ζωντανούς, αντίθετα με τους άλλους Έλληνες. Για σάβανο είχε το μόνο μικρό πανωφόρι που έδιναν στα παιδιά κάθε χρονιά. Ο Λάιος, με σοβαρό ύφος, με την επισημότητα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, η μόνη «οικογένεια» του Αίαντα, ακολούθησε την πρόχειρη πομπή που δεν αποτελείτο παρά από εμένα, τον Λυγκέα, που μετέφερε το πτώμα του, και τον Αλέξανδρο.

Το αγοράκι κράτησε τα δάκρυά του μέχρι το τέλος, πράγμα για το οποίο εγώ δεν στάθηκα ικανή, όταν τον είδα να ρίχνει ένα μικρό ζωάκι από σκαλισμένο ξύλο, κάτω από το σκοινάκι του πρόχειρου σάβανου. Το μόνο παιχνίδι του Αίαντα που του το είχε φτιάξει ο Λυγκέας.

Μετά από μια σύντομη προσευχή, ο Αλέξανδρος σκέπασε την αξιοθρήνητη σωρό με το νοτισμένο απ' τη δροσιά χώμα.

- Σε αυτήν την ηλικία είναι πολύ ευαίσθητα.

Είπε στεγνά όταν παρατήρησε ότι έκλαιγα.

- ...Πεθαίνουν εύκολα, οπότε κάνε οικονομία στα δάκρυα, δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος.

Μετά απ' αυτά τα λόγια, πήρε τον Λάιο απ' το χέρι για να τον πάει στα άλλα παιδιά, που τα επέβλεπε ο Σκίρωνας.

- Κτήνος...

Ήταν η λέξη που έφτυσα κοιτάζοντάς τον να απομακρύνεται.

Ένιωσα το χέρι του Λυγκέα να ακουμπάει στον ώμο μου.

- Αν δεν είχε συγκινηθεί από τον θάνατο αυτού του παιδιού, δεν θα είχε έλθει. Τίποτε δεν τον υποχρέωνε. Έτσι είναι ο Αλέξανδρος. Κούνησα το κεφάλι και έριξα ένα τελευταίο βλέμμα στον μικρό τάφο. Πόσο βαρύ πρέπει να του φαινόταν το χώμα σε αυτόν που δεν είχε μπορέσει ποτέ να σηκώσει μόνος του καμία από τις μικρές ασπίδες με τις οποίες του άρεσε τόσο πολύ να παίζει...

⚔️🛡️⚔️

Ο ήλιος φάνηκε στο τέλος του πρωινού και έλαμψε σαν να είχε χάσει το φως του και να το είχε ξαναβρεί.

- Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η ζωή ακολουθεί έτσι απλά τη ροή της, ότι οι άνθρωποι γελούν και ότι τα αγόρια διασκεδάζουν, όταν ξέρω τί συνέβη χθες...

Μουρμούρισα ακολουθώντας τα παιδιά που πήγαιναν στοιχισμένα προς το στάδιο.

Ο Λυγκέας σήκωσε τους ώμους και χαμογέλασε.