Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 31

Ευχαριστώ θερμά τη Nana_Zik για την εικόνα που πιστεύω πως ταιριάζει απόλυτα για τον Αλέξανδρο! Είναι υπέροχη! Σ' ευχαριστώ κορίτσι μου! Υποσχέθηκα ότι θα τη βάλω στο κατάλληλο κεφάλαιο κι αυτό έκανα! 😉❤️

Αλκινόη

Κρυμμένη μέσα σε έναν από τους μεγάλους τάφους της νεκρόπολης, η οποία βρισκόταν έξω από την πόλη, είχα συμπαθήσει το καινούργιο αφεντικό εκείνου του μέρους, έναν ποντικό, που είχε βρει ένα τόσο ήσυχο και δωρεάν καταφύγιο για να εγκατασταθεί μαζί με τη μικρή του οικογένεια. Από το σούρουπο και μετά, είχα αφοσιωθεί σε έναν απελπισμένο μονόλογο, τον οποίο άκουγε με την πιο μεγάλη αξιοπρέπεια.

- Και να που αυτό το σκυλί μας πρόδωσε! Καταλαβαίνεις;

Το ποντικάκι σήκωσε προς το μέρος μου τα μικρά ζωηρά του μάτια, που ήταν μαύρα και στρογγυλά σαν σπόροι από βατόμουρο και παράτεινε το ροκάνισμά του.

- Όχι, δεν καταλαβαίνεις καθόλου και φεύγεις, όμως παραδέξου ότι έχω δίκιο να έχω πτοηθεί, έτσι;

Του πέταξα κι άλλο ένα κομματάκι χουρμά, που το κατάπιε το ίδιο γρήγορα με το πρώτο.

- Πώς τα καταφέρνεις και μένεις εδώ; Δεν θέλεις να ξεμουδιάσεις λίγο;

Κούνησε τα μακριά του μουστάκια.

- Ε, λοιπόν, εγώ θέλω. Ελπίζω να μην τον έσφαξαν σε κανένα στενό εκείνον τον ηλίθιο.

Είχαμε βρει αυτό το θλιβερό καταφύγιο, στο τέλος του απογεύματος. Αφού είχαν βεβαιωθεί ότι δεν μπορούσα να βγω βόλτα, η Νεσρίν και ο Καλλίας είχαν πάει να βρουν εκείνον τον Τιμολέων, τον φίλο της βασίλισσας Αρτεμισίας.

Μου είχαν υποσχεθεί ότι θα γυρνούσαν πριν πέσει η νύχτα, αλλά το φεγγάρι έλαμπε ψηλά και δεν είχαν φανεί ακόμη.

Κάποιο εμπόδιο θα τους έτυχε.

Είπα για να καθησυχάσω τον εαυτό μου σηκώνοντας τους ώμους, απευθυνόμενη στο μικρό τρωκτικό.

- Είναι πολύ πονηροί για να...

Ένα τρίξιμο στην άμμο με έκανε να τιναχτώ. Μίκρυνα το φιτίλι της μικρής λάμπας του λαδιού και κόλλησα την πλάτη μου στον τοίχο πίσω από την πόρτα του τάφου, βγάζοντας το μαχαίρι μου αθόρυβα.

Οι μεντεσέδες έτριξαν καθώς έστριβαν και εγώ σήκωσα το σπαθί μου, έτοιμη να χτυπήσω.

- Αλκινόη;

Μουρμούρισε μια ανδρική φωνή μέσα στο σκοτάδι. Έβγαλα έναν σιωπηλό αναστεναγμό ανακούφισης και η έντασή μου χαλάρωσε.