Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 23

Αλκινόη

- Νομίζω πως ήρθε η ώρα.

Μια εκτίμηση που έκρυβε ένα δράμα από μόνη της, ήταν εκείνη που διατύπωσε λιτά ο Ήρωνας εκείνην την προτελευταία νύχτα του μήνα των Καρνείων, όταν μπήκε μέσα στη σκηνή.

Τα βλέμματα έγιναν λίγο πιο σκληρά, τα χαμόγελα λίγο πιο σφιγμένα και μερικοί συνοφρυώθηκαν, αλλά αυτό ήταν όλο. Ούτε φωνές ούτε ενθαρρύνσεις ούτε συγκινήσεις.

Σκέφθηκα μια στιγμή να ελέγξω την κόψη των όπλων ή την κατάσταση της ασπίδας του Αλέξανδρου, όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν περιττό. Είχα γυαλίσει, λαδώσει και τροχίσει τα πάντα το προηγούμενο βράδυ, όπως το έκανα κάθε ημέρα από τότε που είχα γίνει Άγης.

Το πανωφόρι του άστραφτε σαν φρέσκο αίμα και ο χιτώνας του ήταν καθαρός. Τα μαύρα του μαλλιά, έλαμπαν στο φως από τις λάμπες και είχα υποστεί όλη του την αυστηρότητα λίγο πριν τον δείπνο.

Ετοιμαζόμαστε για να πολεμήσουμε και ίσως για να πεθάνουμε, τί σημασία έχει;

Θα μπορούσαν να σκεφθούν μερικοί.

Αν σκέπτονταν έτσι, είναι επειδή δεν είναι Σπαρτιάτες. Εμείς πηγαίνουμε στη μάχη όπως άλλοι σε γάμο, με άγρια χαρά στην καρδιά, ξεχειλίζοντας από υπερηφάνεια. Κανείς δεν μπορεί να έχει την παραμικρή ιδέα τί είναι η σπαρτιάτικη φάλαγγα αν δεν έχει δει αυτούς τους άνδρες τόσο καλά ευθυγραμμισμένους, που ούτε ένα δακτυλάκι του ποδιού δεν ξεφεύγει από τη γραμμή, συμπαγείς και αδιάσπαστους, όπως είναι τα χέρια και τα πόδια επάνω στο σώμα. Βέβαια, τα γεμάτα κάλους πόδια τους και η χυδαιότητά τους μπορεί να προκαλέσουν χαμόγελα όταν τους βλέπει κανείς να ξεκουράζονται ή να τινάζονται σαν γατιά μέσα στη λάσπη μιας κατασκήνωσης. Πολλοί κοροϊδεύουν την έλλειψη λεπτότητας και τη λίγη προσοχή που δίνουμε στον εαυτό μας.

- Οι Σπαρτιάτες!

Είχα ακούσει Αθηναίους να αναφωνούν.

- Τους μυρίζεις πριν ακόμη τους δεις να πλησιάζουν!

Κάποιες φορές είναι αλήθεια... δεν το αρνούμαι. Όμως όταν θα χτυπούσε το τύμπανο του πολέμου, που για άλλους ήταν παράγγελμα για να φύγουν, ενώ για τους Σπαρτιάτες ήταν σαν άσμα από σειρήνες, θα σταματούσε -από φόβο ή από ενθουσιασμό μπροστά σ' αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι δεν ήταν απλώς άνθρωποι.

Τότε εξαφανίζονταν οι άθλιοι στρατιώτες που μπροστά τους κλείναμε τη μύτη στραβομουτσουνιάζοντας, Έφευγαν τα πικρόχολα λόγια και οι χυδαιότητες. Αυτοί οι οπλίτες του Άρη, με τα κορμιά από χρυσωμένο μπρούντζο, τα σφυρηλατημένα στην παλαίστρα και στους στρατιωτικούς χορούς, γίνονταν θεοί στο κάλεσμα του εραστή τους: του Πολέμου.