Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 35

🛡️Α' Μέρος🛡️

Αλκινόη

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη που επιστρέφοντας πίσω στην πατρίδα έμαθα ότι οι άνθρωποι που είχαν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου ήταν ακόμα ζωντανοί, όπως η φίλη μου η Δίρκη, ο Βρόμιος που με βοήθησε όσο ήμουν στο στρατόπεδο κι ήταν ο μόνος που ήξερε το μυστικό της ταυτότητάς μου, εκτός από τον Αλέξανδρο.

Η επανασύνδεσή μας ήταν συγκινητική με αγκαλιές και φωνές χαράς κι ενθουσιασμού.

Ήταν σαν να μην πέρασαν τόσοι μήνες από την τελευταία φορά που ήμασταν μαζί.

Όλα φαίνεται να κυλούσαν ήρεμα στη Σπάρτη παρά την κατάσταση πολέμου στον ελλαδικό χώρο, όμως αυτό ήταν φυσιολογικό για εμάς τους Σπαρτιάτες. Ήμασταν έτοιμοι να υποδεχτούμε τον θάνατο. Είχαμε καλές σχέσεις μαζί του. Δεν μας τρόμαζε ή τουλάχιστον αυτό διακηρύτταμε περήφανα προσπαθώντας να εξορκίσουμε οποιοδήποτε ίχνος φόβου.

⚔️🛡️⚔️

- Όταν θα έρθουμε από τον Ισθμό...

Ξεκίνησα να λέω στον Αλέξανδρο καθώς ξαπλώναμε στο κρεβάτι μου, στο σπίτι.

Σήκωσε το κεφάλι.

- Ποιοί να "έρθουμε";

Στηρίχτηκα στους αγκώνες μου, για να τον κοιτάξω ίσια μέσα στα μάτια.

- Δεν φαντάζεσαι ότι πρόκειται να μείνω εδώ με σταυρωμένα χέρια, σωστά;

Ρώτησα, πιο εκνευρισμένη απ' όσο ήθελα. Έβγαλε έναν σπαρακτικό αναστεναγμό και ξάπλωσε πάλι.

- Οι γυναίκες δεν πηγαίνουν στον πόλεμο, Αλκινόη.

- Σοβαρά τώρα; Εσύ είσαι που τολμάς να πεις κάτι τόσο παράλογο;

Φώναξα θυμωμένη για τα καλά.

- Δεν είσαι πια ένας είλωτας...

Γονάτισα επάνω στο κρεβάτι, για να τον κοιτάξω καλύτερα.

- Το έχω αποδείξει, νομίζω!

- Αλκινόη!

- Ποιός αντιμετώπισε τους Πέρσες, τους κλέφτες και τους δολοφόνους; Μα τους Διόσκουρους!

- Ποιός παραλίγο να τρυπηθεί από βέλος, στις Θερμοπύλες;

Ρώτησε με δολιότητα κάνοντας τα μάτια του δύο γαλαζωπές λάμες.

- Δεν...

- Είπα: Όχι!

Έσκυψα επάνω του και του απηύθυνα ένα χαμόγελο λύκαινας, έτοιμης να δαγκώσει.