Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 13

Αλκινόη

- Βρόμιε;

- Μμμ;

- Ήξερες ότι ο πατέρας μου ήταν ο εισπνήλας του Αλέξανδρου;

- Ο Εύμαιος; Ναι, βέβαια. Μεγάλο σκάνδαλο. Πολύ καλός άνθρωπος ο πατέρας σου.

- Τον ήξερες;

- Βέβαια!

- Δεν το ήξερα ότι γνώριζες τον πατέρα μου. Και ξέρεις και τον Αλέξανδρο.

- Φυσικά! Δούλευα στο σπίτι του μικρού.

- Του μικρού; Ποιός είναι ο μικρός;

- Ο Αλέξανδρος, ο γιος του αφεντικού μου.

Γέλασα.

- Ο μικρός...

- Για μένα, θα είναι πάντα ο μικρός. Όταν τον γνώρισα, δεν ήταν πιο ψηλός από μια περικνημίδα και, μα τον Ηρακλή, μπορούσε μια χαρά να τσιρίζει και να σε ξεκουφαίνει. Χειρότερα από τώρα. Ποιός θα μπορούσε να φαντασθεί ότι αυτό το βατραχάκι θα γινόταν ψηλό σαν δόρυ και ότι θα μπορούσε να λιώσει άνθρωπο με το ένα του χέρι!

- Ο πατέρας του πώς ήταν;

- Αυστηρός. Αρκετά αυστηρός.

⚔️🛡️⚔️

Ο Αλέξανδρος με βρήκε και με πήρε να πάμε στα συσσίτια.

Όταν φθάσαμε, ο ήλιος είχε ήδη πέσει. Ο Σκίρωνας περίμενε τον Αλέξανδρο στην είσοδο του κτιρίου.

- Κανένα πρόβλημα;

Ρώτησε.

- Απόψε θα δειπνήσουμε στον Λεωτυχίδα.

Με έδειξε με το πιγούνι καχύποπτος και ο Αλέξανδρος κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

- Κανένα πρόβλημα.

- Είσαι σίγουρος;

- Σίγουρος.

- Τότε...

Χώθηκαν σε ένα σκοτεινό δρομάκι και εγώ σκόνταψα κάπου. Ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο μου,

- Δώσε μου το χέρι σου.

Αναγνώρισα τον Σίνη.

- Ευχαριστώ.

- Θα συνηθίσεις να κινείσαι στο σκοτάδι. Να σηκώνεις καλά τα πόδια, υπάρχουν πέτρες.

Ο Αλέξανδρος και ο Σκίρωνας περπατούσαν μπροστά και μιλούσαν χαμηλόφωνα.

- Πού πάμε;

- Στο σπίτι του Λεωτυχίδα. Αυτό ήταν. Ο Ξέρξης πέρασε τον Ελλήσοποντο.