kneel | Tom Riddle (TŁUMACZENIE)

52. Konsekwencje

Seraphina maszerowała starymi korytarzami ze stosem książek pod pachą. Słońce jeszcze wschodziło, ale obiecała sobie, że obudzi się nadzwyczaj wcześnie, by móc odwiedzić Toma przed zajęciami.

Korytarze były puste i ciche, w przeciwieństwie do jej umysłu, który wypełniały myśli pełne strachu i obaw. Dawno nie była w skrzydle szpitalnym Hogwartu, więc nie była specjalnie zadowolona, że będzie tam musiała odwiedzić Toma. Chodzenie do skrzydła nigdy nie było czymś pozytywnym, ponieważ oznaczało, że stało się coś strasznego. I rzeczywiście się stało.

Jej noc była niespokojna, kiedy myślała o tym, co zrobił Tom, co oznaczało, że miała tylko kilka godzin snu. Nadal trudno jej było uwierzyć, że Tom stworzył horkruksa, a teraz był przez to wyjątkowo chory. Nie mogła zrozumieć, jak bardzo cierpiał z powodu zrobienia tego, ale sposób, w jaki krzyczał i krzyczał poprzedniej nocy, wskazywał, że bardzo cierpiał.

Niewiele mogła zrobić, aby mu pomóc, ale chciała uczynić go nieco szczęśliwszym. Z tego właśnie powodu postanowiła przynieść mu tonę książek, aby zapewnić mu rozrywkę podczas gdy będzie odpoczywał w szpitalu.

Czarownica dotarła w końcu do skrzydła i westchnęła głęboko, zanim po cichu otworzyła drzwi, bojąc się, że obudzi go w razie gdyby spał.

Zaglądając do środka, Seraphina ucieszyła się, że jest jedynym pacjentem w dużym szpitalu i odetchnęła z niemałą ulgą, gdy zobaczyła go z otwartymi oczami. Odwrócił głowę na poduszce, by na nią spojrzeć, choć nawet nie musiał ruszyć mięśniem, by wiedzieć, że to ona. W rzeczywistości wszystko, czego chciał, to ją zobaczyć, jego cenną Seraphinę.

- Tom, obudziłeś się - podeszła do łóżka, a on nic nie powiedział, patrząc na książki, które niosła ze sobą. - Jak się czujesz?

Przez kilka sekund trwał w milczeniu, podziwiając jej rysy i doceniając jej obecność. Nie ważne, jak żałośnie się przez to czuł, prawda była taka, że jej potrzebował.

- Dobrze - odpowiedział, nie odrywając oczu od jej twarzy.

Upuściła książki na krzesło obok jego łóżka.

- Cieszę się - uśmiechnęła się. - Przyniosłam ci kilka książek z dormitorium. Uznałam, że będziesz chciał zrobić coś produktywnego, kiedy tu jesteś.

- Dziękuję - wyszeptał słabo, już zmęczony rozmową. Tom patrzył, jak siada na łóżku obok niego i sięga po jego ręce.

- Twoje ręce są takie zimne - zmarszczyła brwi po wzięciu jego dłoni w swoje i pieszczeniu ich kciukami.

Wzruszył ramionami.

- Twoje są po prostu cieplejsze - przyjął ciepło jej dłoni i poczuł się nieco lepiej, dzięki jej bliskości. Przynajmniej nie było mu tak zimno jak wcześniej, ale nadal czuł się zmęczony jak nigdy. - Jak spałaś?

- Miałam lepsze noce, jeśli mam być szczera. Naprawdę się o ciebie martwiłam - przyznała, patrząc na ciemne kręgi pod jego oczami zaniepokojona. - Przypuszczam, że ty też nie odpocząłeś dobrze.

- Właściwie spałem długo, ale wciąż czuję się wyczerpany - przyznał, robiąc wysiłek, by ścisnąć jej ręce w swoich, ale to było bezcelowe.

- Cóż, takie są konsekwencje chęci bycia nieśmiertelnym. To właśnie dostajesz za bycie na tyle głupim, by stworzyć horkruksa w wieku siedemnastu lat - droczyła się z nim przyciszonym głosem, przestraszona, że matrona nagle się pojawi i usłyszy jej słowa. Tom nic nie powiedział, tylko patrzył na piegi na jej twarzy, które były oświetlone przez wschodzące słońce dochodzące z okna za jego łóżkiem. - Czy czujesz się jakoś inaczej?