Chasing Admon Damien

Chapter 33

I am inside my room, still crying. No matter how hard I try to stop myself from crying, my tears still drop endlessly. It's like my eyes have its own master and that is my heart. I can’t even stop my heart from feeling the pain. Kahit pa ilang beses kong i-comfort ang sarili, walang epekto iyon sa tumatangis kong puso. I just want my heart to become numb so I won’t feel the peircing of my heart.

Alam kong darating din ang araw na hindi ko na mararamdaman itong sakit. That one day I will be able to smile and laugh genuinely reminiscing all these painful memories. Na ang lahat ng ito ay magiging memorya na lang. At magiging aral na lang na magagamit ko sa panghabang-buhay.

I stood up from bed and took my cellphone on the bedside table. Tatawagan ko si Cassie. I will tell her that I am going back to Limabu tomorrow. Siguro nga ang pagtakas sa problema ang magaling ako. Even if how many times I say to myself that I am strong, I am still weak inside. I am weak when it comes to Adam.

Tatlong ring pa lang ay sumagot na kaagad si Cassie sa tawag ko. “Sandali lang.” rinig kong wika niya sa mga kasama. Medyo maingay ang background kaya alam kong may mga kasama siya.

I don’t think it is a good time to inform her. Sana nag-text na lang ako sa kanya.

“Hey, Cres. What’s up?” her voice is so jolly.

"Uh, are you busy?" nagdadalawang -isip sa sasabihin.

"No. Nandito kasi ang mga friends ni kuya Vandross. Jamming ganun. Bakit?"

"Ah, you want to have a vacation in Limabu?"

"Sa province niyo? Ava Crestia, that's a very good idea!"

"I am going back to Limabu tomorrow."


“That's fun! Ilang araw tayo doon?”

“I will be living there for good.”

"What? Teka, sandali." Rinig kong tumahimik na ang background niya pagkaraan ng ilang sandali. “Ano ulit iyon? Mag-fo-for good ka na sa Limabu?”

“Yes.”

“Teka… bakit?”

Huminga ako nang malalim. It’s hard to tell her over the phone. Mas maganda kung sa personal ko sabihin sa kanila. “I’ll tell you on our way. Kailangan ko pang mag-empake ng mga gamit ko.”

Narinig kong bumuntong-hininga siya sa kabilang linya. Ramdam niyang may problema ako pero alam niyang ayaw ko pang magsalita tungkol doon.  And I really appreciate it. “Fine. Ako na magsasabi sa dalawa. Take care, okay? Nandito lang kami.”

“Thank you.” Tinapos ko na din ang tawag pagkatapos ‘nun.

I roamed my eyes around the room and saw my things everywhere. Who would have thought I will pack them again? Parang kailan lang noong excited akong maglagay ng mga gamit ko sa kwarto pero ngayon aalis na pala ako.

I sighed heavily and started packing up my things. Kaunti lang siguro ang iuuwi ko muna. Iyong mga importante lang. Yung iba ipakukuha ko nalang kay kuya. Or pwede ko ding gamitin pag dumalaw ako dito.

But I immediately shrugged that thought off. Kung anu-ano na naman ang naiisip ko. Heto nga’t paalis pa lang ako.

It was dinner time when I finished packing  important stuffs. Hindi na ako nagluto ng dinner ko at wala naman akong balak kumain. Wala talaga akong gana.

Pinulot ko ang cellphone at nakita ang ilang missed calls mula kay Vandross. Alam ko na kaagad kung ano ang dahilan ng pagtawag niya. Surely, Cassie had told him the news. I will definitely tell them everything tomorrow. For now, I have to intorm mommy that I am going home tomorrow.

“Hi, anak. Kumusta ka? Buti tumawag ka.” Nahimigan ko ang saya sa boses ni mommy. Minsan lang kasi kung tumawag ako sa kanya. Sobrang abala din kasi ako sa trabaho. Madalas, siya ang tumatawag sa akin.

“Hello, mom. Uh, I have news. Uuwi po ako bukas. “

“Uuwi? That’s great, anak. Buti naisipan mong magbakasyon naman? Namimiss kana namin, eh.” Hindi maitago ang saya sa boses ni mommy.

“No, mommy. For good po.”

“What? For good? Paano ang trabaho mo anak? Nag-resign ka ba?”

“O-opo.”

“Bakit? Well, for me, anak, that’s good news. Hindi na ako mangangamba dahil malayo ka. Mapapanatag na ako. But... are you okay, honey?”

“O-opo…” malungkot na wika ko.

“You’re not okay, anak. I know you. What’s  wrong?”

“M-mom, Adam had an accident. A-and... It was because of me. It’s my fault, mommy.” Hindi ko na napigilan ang tuloy-tuloy na pagbuhos ng mga luha.

Para akong batang paslit na nagsusumbong ng kasalanan ko kay mommy.

“No, baby its not your fault. Hindi mo kagustuhan ang nangyari”

“Mommy, kasalanan ko talaga. Kasalanan ko.”

“Sshh baby, listen. It’s not your fault. Fly back safely here tomorrow and we’ll talk, okay?”

I nodded my head as if mommy can see me. After the call, I felt a little lighter. Maybe, it was because of the conversation I had with mommy that lifted a little burden in my chest.

It was only three in the morning when Cassie and Vandross fetched me in my condo. Alas kuwatro pa ang flight namin pero excited ata ang magkapatid na ‘to.  Huling dumating si Lyca. As usual na hindi morning person.

Mabigat sa loob na sumakay ako sa sasakyan. I took one last glance at the tall building, leaving everything here in Manila. Naiiyak ako pero pinipikit-pikit ko ang mga mata para hindi malaglag ang mga luha. Mabilis nagtapos ang kasiyahan na nararamdaman ko. Akala ko this time ay sasaya na ako. Mali pala.

Sa isang iglap lang, naglaho ang lahat ng pag-asang makakasama ko na si Adam. Pero ayos lang. Kaunting sakripisyo lang ito para sa kaligtasan niya.

When the three saw me earlier, they were unusually quiet. I know my eyes are puffy. Alam kong pansin nila ngunit nagpapasalamat ako na hindi pa sila nangungulit. Baka anumang sandali, habang paalis kami, ay umiyak ako nang umiyak.

It was four in the morning when we flied to Limabu. I always catch their eyes on me but they didn’t ask anything to me. Minsan kinakausap nila ako pero madalas sila lang ang nag-uusap, pero ang mga mata nila ay nasa akin.

Ngunit hindi din nagtagal ay marahas na bumuntong-hininga si Cassie at humarap sa akin. “You know what? I can’t take it anymore. Cres, spill the beans.”

Natahimik ang lahat. Lahat sila ay bumaling sa akin.

I took a deep breath. “Adam had an accident because of me.” Umpisa ko.


“What? I just heard na naaksidente siya. Ikaw ang dahilan? Bakit, anong nangyari?”

Huminga ako ng malalim bago muling nagsalita.



“His mom talked to me. She said that I should resign and leave Adam’s life. She said it in public. In front of my workmates. Nasaktan ako at napahiya kaya umalis ako. Sinundan pala ako ni Adam nun. I-I didn’t know. And because of anger, I was driving fast. Nagulat  ako nang bumangga ang sasakyan niya sa isang sasakyan dahil sa paghabol sa akin.”


“Shit.”

“Cres, hindi mo kasalanan ang nangyari. Huwag mong sisishin ang sarili mo. Hindi mo iyon ginusto.” Lyca took my hand and squeezed it while I am crying violently.


“Kasalanan ko. Kung sana pumayag ako na mag-usap kami. Kung sana hindi ako umalis… sana hindi niya ako hinabol at sinundan. Sana hindi siya nadisgrasya. Sana wala siya sa hospital ngayon.” Naitakip ko ang mga palad sa aking mukha habang yumuyugyog ang aking mga balikat.

“Hindi… hindi ko alam ang magiging epekto ng disgrasya sa kanya. Nakita ko ang sakit na dinanas niya at… baka ngayon mas lalong tumindi ang pananakit ng ulo niya. Baka hindi niya kayanin. O di kaya baka kung ano pang magiging epekto ng pagkadisgrasya niya sa-

“What are you talking about, Cres? We can’t understand you.” Kunot na kunot ang noo ni Lyca nang magtaas ako ng tingin.

“What’s happening, Cres?” madilim ang mga matang pinagmasdan ako ni Vandross.


Nanlaki ang mga mata ni Cassie nang may mapagtanto. “Omg! That means there is really something going on between you and Adam!”


Napakagat ako ng labi. “Ano? And you didn’t tell us?” medyo galit na tanong ni Vandross.



Napapikit ako sa naging reaksiyon nila. I am guilty for not telling them. They are my friends. We are very close kaya nasaktan sila sa paglilihim ko ng katotohanan. At naiintidihan ko sila kung magtampo man sila sa akin.

“Adam was my boyfriend-

“What?!”

“For real?”

I nodded at them. “Nagkahiwalay kami nang maaksisente kaming dalawa. I was in critical condition. Dinala ako sa America. You know the rest of that. Nang magising ako ay nasa Amerika na ako.  Nalaman ko din na patay na si Adam-

“Oh my God!” Cassie exclaimed.

“Ilang taon akong nagdusa. Umiyak. Sa pag-aakalang patay na siya. I couldn’t move on because I looked for the future being us together. Kaya naman lubos ang sayang naramdaman ko nang malamang buhay siya. Subalit parang lumubog ulit ang mundo ko nang malamang nagka-amnesia siya.”


“Kaya ba ayaw sayo ng mommy niya-


“Because I will just put Adam’s life in danger and in pain again. Kagaya na lang ng nangyari ngayon.



“Cres… you hide everything from us. We are your friends.” Cassie is now glaring at me.


“I know and I am sorry. Ayoko lang maungkat ang nakaraan dahil iniisip ko ang kaligtasan ni Adam.” Tumigil ako upang humigit nang malalim na hininga. “Nakita ko ang pag-atake ng sakit ng ulo niya sa tuwing may makapagpapaalala ng nakaraan sa kanya. Naoospital siya sa sobrang sakit. Hindi ko kayang makita siyang ganun.”


Lyca heaved a deep sigh. “That’s reasonable.” She stated in a low voice.


Tumingin ako kay Vandross at nakitang seryoso pa din ito at nakakunot ang noo. “Vandross.” Tawag ko upang kunin ang atensyon niya. He hesitantly looked at me. “I’m sorry.” Maingat na wika ko dahil ramdam ko na nagtatampo siya.

He clenched his jaw and nodded but he remained silent. Cassie smiled at me weakly.

I tried to sleep kaya dahil siguro sa puyat at pagod ay nakatulog ako kaagad. Napuyat ako kagabi dahil  sa sobrang pag-aalala kay Adam. Gustong-gusto ko nang tawagan si Dona para kamustahin si Adam. Kung gising na ba siya, pero pinigilan ko ang sarili. Pinatay ko na lang ang cellphone ko para hindi ako    matuksong tumawag kay Dona.

Nagising lang ako nang marahan akong tapikin ni Lyca sa balikat dahil nakarating na kami sa airport.

Si mommy at tita Celestine ang sumalubong sa amin kasama ang driver. They gladly meet my friends. Ang mga kaibigan ko naman ay excited nang sumakay sa van. Napabuntong-hininga ako dahil hindi pa din ako pinapansin ni Vandross. Tinulungan niya ako sa pagdadala ng mga gamit nang hindi umiimik sa akin.

Medyo maaga pa nang makarating kami sa bahay. May inihandang agahan sina mommy at tita kaya nag-agahan muna kami.

After we ate breakfast, mommy guided them in their rooms. Si Cassie at Lyca ay magkasama sa kwarto samantalang si Vandross ay sa tapat na kwarto. Nagpahinga lang kami saglit at dumiritso na sa harden. There is a table and chairs there. The view is nice because of the flowery garden. Napakasarap sa pakiramdam dahil sariwa ang hangin. Ibang-iba sa maynila.

Kuya Kael immediately got up from the chair and hugged me.  Niyakap ko siya ng mahigpit. Kararating lang niya mula sa kanyang trabaho. Gosh! I really miss kuya!

“I missed you, princess.”

“Na-miss din kita kuya.”

Ipinaghila ako ni kuya Kael ng upuan sa tabi niya. Nahuli ko naman ang malagkit na tingin ni Cassie kay kuya.

“Nagustuhan niyo ba dito?” tanong ni tita Celestine.

“Opo, tita. And sarap tumira dito sa inyo. Tahimik at hindi polluted kagaya don sa Maynila.”

“That’s why we prefer living here than in Manila. Pumupunta naman kami doon pero pag mamamasyal lang or may business  meetings.  Ava, anak. Ipasyal mo ang mga kaibigan mo mamaya." 

"Opo, mommy.”

Kaya pagkatapos naming mag-tanghalian ay ipinasyal ko sila sa bayan. Nagugulat ako sa mga nakikita dahil marami na palang  bagong tayong mga establishments. Umuwi nga ako dito noon mula sa New York ngunit hindi naman nakapamasyal.  Namili sila ng mga pang pasalubong at nag food trip kami mula sa mga street  foods dito. 

They will only stay here for two days. Cassie will have to leave for New York while Lyca is not yet sure if she will. According to her, she has misunderstanding with her parents. Gusto kasi ng parents niya na dito na siya tumira sa Pilipinas. 

Ipinasyal ko din sila sa pinakamalapit na beach dito. Sobrang nag-enjoy ako at pansamantalang naiwaglit sa isipan ang  mga problema. 

Tonight is their last night here in Limabu. Bukas ng umaga ay aalis na sila patungong Manila. Nalulungkot ako pero  hindi ko naman sila pwedeng pigilan sa pag-alis.

Nasa garden ako nagpapahangin nang lumapit si Vandross sa akin. Umupo siya sa tabi ko. Tinitigan kong mabuti ang seryoso niyang mga mata. He is distant to me during their stay here. Naiintindihan ko naman iyon. Marahil hindi pa siya nakaka get-over sa mga nangyari. Alam kong nagtatampo siya at naiintidihan ko iyon.

“Can we talk?”

Tumango ako sa kanya. “Of course, Vandross. Tungkol saan?”

Huminga siya ng malalim at tinitigan ako sa mga mata. He’s handsome, alright. Women adores him and I can’t blame them. Napakabait niyang tao.

“I just want to apologize the way I acted the last time.” Nakatingin siya ng diretso sa mga mata ko.

“It’s okay, naiintindihan ko naman iyon. We’re friends and I-

“I like you, Cres.”

What?


Nanlaki ang mga mata ko. Totoo ba ito? I blinked several times. I… I don’t know what to say. It’s a big blow for me. Hindi ko mahanap kung anong isasagot sa kanya doon sa ipinagtapat niya.

“Ah…”

“Kaya napakahirap kong intindihin ang lahat kasi gusto kita.”

“Vandross…”

“No. Scratch that. Mahal kita, Cres. Kaya ganito ako ka-protective sa’yo dahil mahal kita. Ayokong nasasaktan ka. Ayokong umiiyak ka.”

I still didn’t say anything. I am finding the right words to tell him.

“I’m sorry, hindi ko naman hinihinging gustuhin mo din ako. I just want to tell you this para lang malaman mo. Gusto ko lang alam mo ang tunay na nararamdaman ko para sayo.” He paused and laughed awkwardly.

Tinitigan ko siya ng malungkot. I know behind this smile is a pain that conceals inside. Kasi, ganoon din ang nararamdaman ko.

“I hope it will not stain our friendship.”

Mabilis akong umiling. “Of course not. Of course not, Vandross. I’m, I’m sorry.”

“Don’t be. It’s not your fault that I love you and you can’t love me back.”

Napayuko ako ng ulo. “Thank you for everything that you do for me, Vandross. Thank you for loving me.”

Marahan siyang tumango at saka ngumiti. “Just promise me to stay safe here. Dadalaw ako dito minsan kung papayag ka.”

“Syempre naman. Pwedeng-pwede kang dumalaw dito.” Wika ko na naiiyak.

“Come here.” He stretched his arms to give me a hug.

Lumapit ako sa kanya at niyakap siya. Marahan niyang hinahaplos ang likuran ko habang umiiyak ako sa dibdib niya. Sana pwede kong turuan ang puso ko na mahalin ka. Sana ganito kadali ang lahat. Mahal niya ako. Tapos mahal ko din siya. And we’ll live happily ever after. But reality is somehow, ruthless.

Napaka-mapaglaro ng buhay. May pag-ibig na handang ibigay ang lahat sayo. Handang gawin ang lahat para sayo pero hindi mo matatanggap dahil hindi naman tumitibok ang puso mo para dito. Sometimes, what we want is impossible for us to have. Not destined for us.

Sana una pa lang sinasabi na sa atin kung para ba sa atin itong taong ito nang hindi na tayo nasasaktan. Nang hindi na tayo umasa. Para kapag nalaman natin na hindi pala tayo sa dulo, move-on na agad, diba?

Pero hindi ‘ganun. Hindi ‘ganun kadali ang lahat. Life is full of twists. Sometimes, it’s  fun. Sometimes, it will hurt you bad. And sometimes, a love only came to teach us a lesson. Not to stay forever.