Bu Aşk Öldürür

22.Bölüm

Kirli bir camdan bakıp herkesi ve her şeyi kirli sanıyorsunuz
(Franz Kafka)

“Bu neydi şimdi?” dedi fısıltıyla Berk.Şaşkındı.Benden böyle bir şey beklemiyordu büyük ihtimalle. “Ben de bilmiyorum” dedim kısık sesle. “Sadece kalbimi dinledim işte”

Gülümsedi.Gerçek anlamda gülümsedi.İlk kez böyle güzel gülümsedi. “Kalbin beni öpmeni mi söyledi?” dedi gülümsemeye devam ederken. “Sanırım evet” dedim utançla. “Daha az önce tiksiniyordun,Neslihan Aydın” dedi gülerek.

“Karanlık tarafından tiksiniyorum aslında” dedim dürüst bir şekilde. “Ama senden tiksinmiyorum.Çünkü,aslında iyi birisin,biliyorum.Sadece kendini kötü biri olmaya zorluyorsun” Gülümsemesi gitmişti. “Ben kötü biri olmaya mahkumum çünkü” dedi normal bir şekilde.

“Değilsin” dedim hızla. “Berk,her şey senin elinde” Yapabilirdi,biliyordum.Kurtulabilirdi bu karanlıktan. “Bak güzelim.Sana şöyle anlatayım” diyerek bir anda hızla üzerindeki kıyafetleri çıkardı.Tüm bedeni yara içindeydi.Bedeninde çizik izleri,yanık izleri vardı.İstemsizce gerilemiştim.

“Ben her iyi niyetimde bu yaralara sahip oldum” dedi sakin ses tonuyla. “Mesela,kardeşim için ağladığımda...” dedi parmağıyla karın kısmının üstünde olan çiziği göstererek. “Erkek adam ağlamazmış” dedi tebessüm ederek. “Öldürülmesi gereken birisine işkence yapmak zorunda bırakıldığımda ve yapamadığımda” dedi başka bir yarayı gösterirken. “Babamın eğitimleri” Tebessümü can yakıyordu.

“Ben en çok bu hayatta babam beni sevsin isterdim” dedi ve kıyafetini alıp üzerine geçirdi. “Bir keresinde kalktı bana dedi ki senin gibi güçsüz,zayıf birisini kim sever” İyiliği güçsüzlük adlandırıyordu. “O an aslında değişmem gerektiğini anladım” Bana yaklaştı. “Ben kırıla kırıla öğrendim kırmayı,canım acırken nasıl can yakılacağını öğrendim,Neslihan”

Titrek bir nefes verdi. “Kızım...” Sesi titrerken duraksadı. “Kimse sevmedi ki beni o halimle” Gözleri dolmuştu. “Ben severim” dedim benim de gözlerim dolarken. “Ben senin yanında olurum”

“Babanın katiliydim hani?” dedi gözlerimin içine bakarken. “Babamın katilini artık sen olarak görmüyorum.Ege ve Mahir Aydın olarak görüyorum” Berk’e yaklaşıp gözlerinin içine baktım. “Aslında bu hikayenin en suçsuzu senmişsin de birilerinin günahkar gözükmesi için seni ateşe atmışlar”

“Babanın ölmesini istedim,Neslihan” dedi çaresiz bir şekilde. “Ben de şimdiye kadar kaç kişinin ölmesini istedim bir bilsen” dedim hafif tebessüm ederken. “Sana bir şey itiraf edeceğim” dedi Berk bakışları yeri bulurken. “Ben seni Hüseyin Acar’ı tanımadan önce görmüştüm”

Kaşlarımı çatarak onu dinliyordum. “Yani tesadüfen.Mağazada görmüştüm.O andan aslında dikkatimi çekmiştin.Neslihan,sen çok güzelsin” Kalbinin taşları yıkılıyor muydu,Berk Aydın? “Sonra Hüseyin Acar’ı buldum,ölmesini istedim,öldü.Bununla hesap kapanacaktı aslında.Sonra Ege geldi işte adamın kızıyla karısı diye.Seni gördüm.Yutkunamadım”

Tekrardan derin bir nefes verdi. “O an senin de bu işin içinde olduğunu düşündüm.Ama senin haberin bile yokmuş.İntikam almak için değil,seni korumak için seninle evlenmek istedim.Çünkü,Hüseyin Acar’ın tek düşmanı ben değildim.O herif bilmem kaç kişiyi zehirledi,Neslihan” Gözlerim dolmuştu.Sanırım ağlayacaktım.Berk ellerimi tutmuştu. “İster inan,ister inanma.Hiçbir zaman baban kadar kötü biri olmadım ben”

Gözümden bir damla yaş süzülürken kafamı kaldırıp Berk’e bakmıştım.Gözlerimin içine bakarken acıyla yutkunmuştu. “Sana...sarılayım mı?” dedi ne diyeceğini bilemeyerek.Onaylarcasına kafamı salladım.Beni hızla kendisine çekip sarılmıştı.Saçlarımı okşarken “Çok özür dilerim” dedi fısıltıyla. “Canını herkesten daha fazla yaktığım için çok özür dilerim”