I always knew ~ Charles Leclerc

Hoofdstuk 27

*Pov Saar*

Ik word uit mijn gedachten getrokken als lando naar ons toe komt gelopen "olaaa ladiesss" zegt die vrolijk terwijl die naast eva gaat zitten en haar een innige zoen geeft en zn arm over haar schouder gooit "get a room" roep ik lachend terwijl eva blozend terug trekt en lando me aankijkt met een grijns "niet iedereen slaapt op dezelfde kamer, lucky charles" zegt lando maar krijgt al snel een klap tegen zn arm van eva en ik kijk snel naar de grond, en lando kijkt eva kort aan "oh shit is er trouble in paradise" vraagt lando aan eva aangezien ik niet reageer.

Na een tijdje heeft eva het hele verhaal uitgelegd aan lando "oh shit mister leclerc is a dirty boy" lacht lando maar krijgt alweer een klap van eva "babe als je me blijft slaan ben ik straks blauw" zegt lando terwijl eva een kusje tegen zn wang drukt.

"Sorry ik uhm ik ga" zeg ik en sta gelijk op om wegtelopen "saar wacht waar ga je heen" roept eva maar ik reageer niet en loop snel de paddock in en ook snel weer uit en vervolg mijn weg terug naar het hotel, ik weet dat charles nu wel op het ciruit moet zijn dus ik vrij spel heb in onze hotel kamer.

Eenmaal terug in de hotel kamer laat ik me vallen op het bed, ik weet nog steedts niet zo goed wat ik moet doen de woorden van eva over dat pierre intresse in me heeft.

Maar waarom heb ik dat nooit gezien waarom heb ik nooit gezien hoe die naar me keek, hoe die me beschermde zoals eva vertelde hoezo heeft die nooit wat gezegd terwijl die vaak genoeg de kans gehad heeft om het tezeggen, waarom moet ik er nu achter komen nu alles zo ingwikkeld is tussen charles en mij.

En over charles gesproken, waarom luistert die niet naar wat ik vraag, waarom blijft die zig aandringen terwijl ik meerdere keren gezegd heb dat ik alles rustig aan wil doen, wil die het niet horen of wilt die het niet begrijpen of denkt die echt alleen maar met zijn lul.

Als ik niet weet wat ik moet doen, kies ik meestal de makkelijkste uitweg en dat is precies wat ik nu ook ga doen,

Vluchten, weglopen van mijn problemen.

Ik pak charles zijn laptop en boek de eerste beste vlucht terug naar nice, die gaat vanavond.

Ik loop naar de kast en trek mijn koffer eruit en trek al mijn spullen uit de kast en stop ze in mijn koffer, uit de badkamer pak ik alles wat van mij is en stop dat ook in mijn koffer, netjes doe ik het niet er is haast geboden want ik moet zo snel mogelijk weg zijn voordat charles en pierre klaar zijn vandaag.

Als ik alles in mijn koffer gestopt heb kijk ik nog een keer de kamer rond en leg ik mijn kamer pas op het bed en verlaat ik de kamer en maak ik mijn weg uit het hotel.

Buiten hou ik een taxi aan en laat ik hem naar het vliegveld rijden, het nadeel van zo snel weg willen is dat het nu 4 uur is en mijn vlucht pas om tien over half 9 gaat, dus ik tijd moet doden op het vliegveld.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld besluit ik bij de mac donalds wat tegaan eten en om wat tijd te dooien, ik bestel mijn eten en ga achterin het restaurant zitten.

Als ik mijn eten op heb vermaak ik mezelf nog met het kijken naar andere mensen die langs lopen, het is mooi om tezien hoe mensen verschillen. De een die gehaast het vliegveld over gaat om zijn of haar vlucht tehalen en de ander die juist rustig om zig heen kijkt geen haast lijkt tehebben, koppels die innig afscheid nemen van elkaar of koppels die samen op reis gaan, het is ontzettend mooi om tezien hoe hectisch maar rustig tegelijkertijd het kan zijn op zoom vliegveld.

Na ongeveer een uurtje in het restaurant gezeten tehebben is het nu eindelijk tijd om in tegaan checken, eindelijk af van deze lood zware koffer die ik mee sleep.

Ik loop het restaurant uit op weg maar de incheck bali's, het enigste nadeel aan zoon groot vliegveld is dat ik nu letterlijk het hele vliegveld over moet om bij de incheck bali tekomen waar ik moet zijn.

Eenmaal bij de incheck bali aangekomen ga ik in de rij staan, het duurt allemaal wat langer maar gelukkig heb ik nog genoeg tijd voordat mijn vliegtuig vertekt dus wacht ik rustig af.

Na zoon 15 minuutjes ben ik eindelijk bijna aan de beurt dus zet ik weer een stapje naar voren tot ik een bekende stem hoor roepen "Saar waag het niet om weer weg tevluchten als het te moeilijk word voor je"

Oeeee wie zal er staaaan??
Weer een nieuw hoofdstukje wel wat korter helaas, ik heb besloten dat ik dit boek naar zijn einde ga schrijven!
Dat omdat ik niet veel inspiratie meer heb en ik niet wil dat het allemaal langdradig word om het maar gaande tehouden!
Maar niet getreurd ik ben ondertussen alweer vollop bezig met mijn volgende boek!
Ik verwacht nog 2 hoofdstukken teschrijven ongeveer aan dit boek kan meer of minder worden!

Liefs
Sooofff!❤️