Marry Me Money

Chapter 5 (Part 1 of 2)

“Here’s the deal. It would be just a fake civil wedding.” Lex was explaining to him the whole details ng napagkasunduan nila sa loob ng sound proof ktv room ng bar. “In favor of you, hindi natin tututohanin ang kasal. Mag ha-hire lang tayo ng unliscensed na magkasal na judge. Falsified ang lahat na pipirmahan nating dalawa. Para walang commitment at mapapangalagaan mo pa ang dream wedding mo.”

“Okay, ikaw na ang mag-organize niyan.”

Natalo niya ito kaya’t wala itong karapatang humindi sa gusto niya.

“Ako na ang gagawa.” Pagbubulontaryo ng kaibigang si Dominic.

“But, please Lex. Make it sure na hindi totoo ang magiging kasal natin.” Saad ni James.

“Yes. Dominc will make sure of that.”

“Thank you.”

“Just tell me when at ako na ang bahala kung saan.” Sabi nitong si Dom.

“Don’t worry, James. We will both benefit on this. Hindi ka na pakikialaman ng lolo mo at makukuha ko na ang gusto ko.”pagpapalubag loob niya sa binata.

 Gaya ng kagabi ay madaling araw na silang nakabalik ng bahay. Pareho silang hindi pa tinatamaan ng antok kaya nagpapalipas sila ng oras sa gazebo. Ilang bar din ang napuntahan nila but they drink enough to manage driving back home. “What’s on your mind, James?” tanong ng katabi niya. Magkatabi silang nakaupo sa maikling tulay papunta sa cottage. Nakakalay ang paa tulay at nakasukbit ang mga braso sa hawakan.

“Nothing.”

“I’m sorry.”

“For what?”

“I don’t know. I felt guilty. Pero I can’t back out.”

“It’s our deal. Feel guilty or not, may isang salita ako. Yes, parang natapakan mo ang ego ko ng talunin mo ako sa bilyar. Pero, hindi sa lahat ng bagay ay panalo ako.”

“You know, I admit, bilib ako sayo. You’re man enough to accept your failure. Hindi ko kaya ‘yon. I am not brave enough to fail. I don’t like disappointments but everything to me is a failure.”

“You don’t have to be brave. It’s human nature to lose in many ways. You just have to accept na tao ka lang, nagkakamali.”

“God given you the mind to think what is right and what is best for you. Being a human is not a reason to fail.”

“That’s rubbish, Lex. When you fail, you are giving others a chance to be proud and you’re giving your self a reason to learn. Same as when you succeed.”

Parang bukas na libro na ito para sa kanya. He can see the cold heart of her at nanghihina na ito sa lamig na ‘yon. She pretends to be strong but she was actually weak.

“I don’t know.”

“When was your last cry, Lex?”

“I– hindi ko alam.” Mahinang sagot nito.

“You can shed a tear sometimes to lighten your load.” Nakita niya itong nakayuko lamang, blanko at walang ekspresyon ang mukha. “The last time I cried was when I saw my father for the first time but he was lying inside the coffin,” nagpatuloy siya nang hindi pa rin ito kumibo. “I cried, hindi dahil sa nalungkot ako kundi dahil sa nakaya naming mag-isa ni mama na mabuhay na wala kahit anong tulong galing sa kanya. And because I didn’t have the chance to show my anger to him. Ulila na ako noon. My mother died when I was seven. Kinuha ako ng lolo sa DSWD when he learned na may apo siya sa kaisa-isa niyang anak. Kinupkop, minahal at pinaaral niya ako hanggang sa makatapos ako. That’s when I start living on my own.” Pagkukwento niya. “Hindi ko na kinailangan ang tulong ng kahit sino. I love my lolo pero hindi ko gustong manahin ang yaman na ipinagpalit ng ama ko samin ni mama.”

“Pero ikaw lang ang tagapagmana ng lolo mo.”

“I can use my own backbone to stand up. At alam ko na kaya mo rin na hindi umasa sa lolo mo o sa kahit sino.”

“Do you know the feeling of not belonging to anyone, sa kahit saan? Kasi ako, oo. I’ve been suffering from it. Since I was a kid at nabubuhay pa ang mama at papa ko, hindi ako nagkaroon ng sapat na atensyon mula sa pamilya ko. Kung wala sila sa trabaho ay nasa bahay naman at nagaaway. My lolo hates my mom. Nang nawala naman sila, kinupkop nga ako ng lolo pero he never gave me love and my tito and tita hates me as much as they hate my mother. Parang responsibilidad lang ako ng lahat. Buti ka nga mahal ka ng lolo mo.”

She said it, finally. Pero…pigil ang emosyon.

“Do you know what you need, Lex?”

“What?”

“You need someone who could make you feel cared and loved. The one could make you feel that all you need is him, nothing else. And when you find that someone don’t hesitate to love him back.”

She stared at him.

“At alam mo kung ano ang kailangan mo? A woman that could make you feel nothing without her. A woman that could make you feel na kailangan mo rin ng karamay sa buhay. You can’t live alone forever, James.”

Humiga siya sa tulay facing the early morning sky. Napaisip siya sa sinabi nito. “Maybe.”

Humiga din ito sa tabi niya. “I remember, may sinabi ka sa akin na may nagugustohan ka nang babae. What is she like?”

Nagulat siya nang usisain nitong muli ang minsa’y napagkwentohan nila. “She never fail to amuse me.”

“You said, may nagugustohan na siyang iba, right?”

“That’s what I thought.”

“Why? Is she not inlove with somebody?”

“I don’t know. Magulo kasi ang babaeng ‘yon. She makes me feel confused.”

“Then why don’t you just ask her?”

“It’s not the right time to do so…yet.”

“If it’s not now, kailan pa? Kapag wala ka nang maasahan sa kanya?”

Pinili niyang huwag sagutin ang tanong nito. Maybe she sensed na ayaw niya nang pag-usapan pa ang bagay na ‘yon dahil hindi na rin ito nagsalita pa.

“Oh no.” he looked at his wrist watch ng makita niya na unti unti nang binabalot ng liwanag ang langit. “it’s already four a.m, Lex. Di ka pa ba–” natigil siya sa pagsasalita nang makitang tulog na ang kausap niya.

“Tulog ka na ba, Lex?” paniniguro niya.

Hindi ito sumagot sa kanya.

ang dali mo namang makatulog.

Bumangon siya para buhatin ito at ipasok sa loob. Kayang-kaya niya ang bigat nito. Pero hindi niya alam kung kakayanin niyang mabuhat ito hanggang sa kwarto nito. Napakalawak kasi ng bakurang dadaan pa niya at ang hagdan para marating ang kwarto nito.