✔freak ;; hyunin

11

— Jeongin? — szepnął stojąc nad leżącym na trasie chłopcem. Przyszedł na łąkę, nie wiedział gdzie indziej mógłby być chłopak. Nie pomylił się, każdej nocy znajdował go właśnie tutaj. — Wszystko dobrze? — spytał siadając obok Yanga, pusto wpatrującego się w niebo.

Nic nie odpowiedział.

Hwang westchnął cicho i położył się tuż obok niego.
— Przepraszam, że nic nie zrobiłem, wtedy w klasie.. — zaczął cicho, jednak Jeongin dość szybko wtrącił mu się w zdanie.

— Nie oczekiwałem tego od ciebie. — powiedział spokojnym głosem. Starszy wciąż widział przed oczami obraz Jeongina siedzącego w ławce i pozwalającego, by ta jedna, mała łza spłynęła po jego bladym policzku.

— Powinienem coś zrobić, pomoc ci. — odpowiedział pewnie, a kątem oka zobaczył jak kręci głową.

— Nie ważne. To nic takiego. — mruknął i oderwał wzrok od nieba, by przekręcić głowę na bok i spojrzeć na starszego. Ten zrobił to samo i wlepił swój wzrok w jego oczy spoczywających na tych jego.

— Przepraszam. — szepnął Hyunjin.

— Nie przyjmuje. Nie możesz mnie przepraszać. — odpowiedział, na co Hwang mimowolnie się zaśmiał pod nosem.

— Dlaczego niby? — prychnął, jednak w tym samym czasie zauważył jak jego spojrzenie lekko posmutniało.

— Bo to moja wina. Nie twoja. — szepnął i z powrotem przeniósł wzrok na niebo. Hwang od razu spoważniał.
Wstał do siadu i spojrzał na chłopca, który leżał teraz z zaszklonymi oczami.

— To nie jest twoja wina... To oni są idiotami, nie ty. Nie pozwalaj, żebyś zwalał winę na siebie, Jeongin. — stwierdził pewnie i w tym też momencie również młodszy się podniósł do pozycji siedzącej.

Zobaczył jak kilka łez spływa po policzkach Yanga, który w tym momencie spuścił głowę. Hyunjin poczuł jak coś bardzo zakuło go w serce.

— Mogę cię przytulić? — zapytał Hyunjin cicho. Chwile siedzieli w ciszy, do momentu, gdy Jeongin skinął bardzo delikatnie. Wręcz natychmiastowo Hwang szczelnie zamknął go w swoich ramionach dając mu tyle ciepła, ile nigdy w życiu nie zdołał poczuć.