" Kerem, özür dilerim.. "
Yüzümden ellerimi çekip boynuna dolarken ona karşı koyamadım, yaralarım kanıyordu. Ne yaparsam yapayım onu sevmeyi bırakmayan kalbim kanıyordu.
" Özür dilerim, ağlama. Özür dilerim aşkım. "
Sırtım yataktan ayrıldı, beni kucağına almıştı. Düşmemek için bacaklarımı beline dolarken hıçkırıklarım gögüsümü acıtmaya başladı. Görmüyor muydu?
Ulan gözünün önünde beni ölü kendini katil yapmıştı!
Görmüyor muydu hâlimizi!?
" Se-senden nefret et-etmek istiyorum! "
Eli ensemde durup saçlarımı sevdiğinde gözlerimi yumdum.
" O-o-olmuyor!
Ed-edemiyorum!
Seni, seni sevmeyi b-bırakamıyorum! "
Kollarında küçük bir çocuk gibi ağlarken kendime hayatım boyunca hiç kimseye acımadığım kadar çok acıdım. Onun yüzünden içim dışıma çıkarcasına ağlarken bile dokunuşuyla rahatlıyordum, çok aptalcaydı. Onu özlemem, onu sevmeye devam etmem aşırı aptalcaydı bende biliyordum ama olmuyordu gerçekten de. Ne kadar denesem de hep aklımdaydı. Yemek yemeyi, su içmeyi ulan bazen nefes almayı bile unuturken onun gözleri, onun elleri, onun gülüşü aklımdan çıkmıyordu.
" Özür dilerim Kerem. Bizi bu hâle getirdiğim için çok pişmanım, hastahane de. Odaya girer girmez kalbim hızla atmaya başladı, seni sevmenin ne kadar güzel olduğunu hatırlattı bana. "
Başımı omzundan kaldırdığımda eli yanağıma geldi, nefes almak çok zordu. Bana gülümsedi, saçlarımı geriye yatırdı. Bulanık görüyor olsam da gülüşünün gerçek olduğuna emin oldum. Eskisi gibiydi... Rol yapmıyordu, yalan konuşmuyordu. Gözleri bana sıcacık bakıyor gülüşünde anıları saklıyordu. Ağlama krizimin dindiğini hissederken zihnim yerine geldi.
Yaptıkları bir bir gözümün önünden geçerken bu gülüşünün gerçek olmasının umrumda olmaması gerektiğini kendime hatırlattım. Karnında bebeğiyle onu bekleyen bir kadın olduğunu canımı yaka yaka hatırlattım.
