မနက်ဆောဆောဂျောင်ဂုနိုးလာပြီး ဦးလေးဖြစ်သူကတော့။ထုံးစံအတိုင်း ဟင်းဖွယ်ဖွယ်ရာရာကိုတည်ခင်းထားသည်။
" လာ ဂျောင်ဂု မနက်စာလာစား"
" ဟုတ်ဦးလေး။ မနေ့က ကျွန်တော်လဲကျသွားတာပဲမှတ်မိတယ်။"
" မင်းအားနည်းလို့လဲကျသွားတာတဲ့ ဆေးဆရာကပြောတယ်။"
" အော်~"
အေးစက်စက် အပြောရဲ့အဆုံး ဂျောင်ဂုလည်း ထမင်းဝိုင်းမှာအတူထိုင်လိုက်သည်။
သင်းပျန့်ပျန့်ဟင်းတွေက စားသချင့်ဖွယ်ရှိသော်လည်း ဂျောင်ဂုအတွက်တော့အနံ့မခံနိုင်အောင်ထိပင်။
ထို့နောက်။ ဦးလေးက ဟင်းတွေအများကြီးထဲမှာမှ သီးသန့်ထည့်ထားဟန်ရှိသည့်ဟင်းတစ်ပွဲကိုဂျောင်ဂုရှေ့တိုးပေးလိုက်၏။
" ရော့ ဒါမင်းအတွက်ချက်ထားတာ။ သင်္ဘောသီးရိုးရာအစပ်ချက်။"
" ဝါး! စားလို့ကောင်းမယ့်ပုံပဲ"
" စားတော့"
" ဟုတ် အဟီးဟီး~"
အရိုးခံနှင့်ဂျောင်ဂုကတော့ထိုဟင်းလျာကိုခေါင်းလေးတစ်ငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့အရသာခံစားလေသည်။
သို့ပေမယ့်။ မိမိကိုယ်တိုင်ကိုယ်ဝန်ရှိမှန်းလည်းမသိ၊ သင်္ဘောသီးကို ကိုယ်ဝန်သည်တွေစားလျှင် ကလေးအတွက်အန္တရာယ်ရှိသည်ဆိုတာကိုလည်းမသိနှင့်။ ဦးလေးဖြစ်သူရဲ့ယုတ်မာသည့်အကြံထောင်ချောက်တွင်မိသွားလေပြီ။
ဒီလိုနဲ့ဟင်းအကုန်စားပြီးမှာတော့။
" ကောင်းကောင်းစားခဲ့ပါတယ်ဦးလေး။ အခုကျွန်တော် တောစပ်မှာရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်။"
" ကောင်းကောင်းနေခဲ့"
" ဗျာ ဘာကိုလဲ"
" အော် ရေကောင်းကောင်းချိုးခဲ့ပြောပါတယ်"
" ဟုတ် သွားပြီနော်ဦးလေး"
" အင်း"
မစီလျော်တဲ့အဖြေစကားကြောင့် ပြန်မေးလိုက်သော်။ မချိပြုံးဖြင့်စကားပြောင်းလိုက်တဲ့ဂျောင်ဂုဦးလေး။
