စခန်းကနေတိတ်တဆိတ်လွတ်လာတဲ့ သူ့ရဲ့အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
သို့ပေမယ့်။ အိမ်မှာရဲကားတွေထပ်ရောက်နေတာကြောင့် ပြန်လိုက်ပို့သည့်ရဲကားပေါ်ကဆင်းပြီးမေးလိုက်သည်။
" ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ"
" Mr.Kimပါလား။ ခင်ဗျားအိမ်မှာ ဂွင်းဆက်လူသက်မှုဖြစ်လို့လာစစ်ဆေးတာ။"
" ဘာ ဂွင်းဆက်လူသဆ်မှု။ ဒါ ဒါဆို ကျုပ်မိသားစုရော။"
ထယ်ယောင်းအလန့်တကြားမေးလေသည်။
" ခင်ဗျားမှာ မိသားစုရှိတာမကြားမိပေမယ့် ကျွန်တော့်တို့စာတစ်စောင်တွေ့ထားတယ်။"
" ပြကျုပ်ကိုပြ"
" အဲ့ဒါက မှုခင်းအရ_"
" ကျုပ်ကိုပြလို့ပြောနေတယ်မလား!!"
ထိုရဲ၏ ကော်လံစမှဆွဲရမ်းကာ အော်လိုက်သည့်အတွက် ဘေးနားရှိရဲများကဝိုင်းဆွဲရသည့်အဖြစ်။ သို့ပေမယ့် ထယ်ယောင်းရဲ့ကိုယ်က တစ်ချက်ပင်မလှုပ်ချေ။
" ကျုပ်ကိုပြလို့ပြောနေတယ်"
" ဒီ ဒီမှာပါ"
လက်ထဲသို့ရောက်လာသည့် စာရွက်အပိုင်းစတစ်ခု။ အလျှင်မြန်ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လေသောလက်များဟာလည်းတုန်ရင်လို့နေသည်။
*~ အဖိုးတန်က မွေးရပ်မြေမှာအခြေချတယ်*~
ထိုစာကိုဖတ်ပြီးသည်နှင့် စာရွက်ကိုလုံးချေကာ တစ်ဟုန်ထိုးပြေးတော့သည်။
" ဟာ ဟိတ်! Mr.Kim! Mr.Kim!"
" အာရှီး သက်သေစာရွက်ကျေမွသွားပြီ ဒီလူတော့။ သူ့ကိုစစ်ဆေးရဦးမှာ လိုက်ကြ။"
" ဟုတ်ကဲ့"
ကားထက်မြန်သည့်အလျင်ဖြင့် ပြေးနေပါသောထယ်ယောင်းအနောက်ကို ရဲကားပေါင်းများစွာကလိုက်သည်။
အပြစ်ရှိသည်တော့မဟုတ်ပေမယ့် သူပိုင်သည့်အိမ်မှာအမှုဖြစ်သွားတဲ့အတွက်စစ်ဆေးရဦးမည်ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။
လေ လိုမြန်သောအလျင်၊ နေလိုပူသောစိတ်အစုံနှင့် မီးမခတောင်သို့ခြေလျင်ပြေးရန်သာဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။
