ဖွင့်ဖို့ခဲရင်းလွန်းသည့် မျက်ဝန်းများကို တစ်ဖျက်ဖျက်ခက်ရင်းနိုးထဖို့ကြိုးစားသည်။ ကျဥ်နေသောလက်ဖဝါးပြင်တစ်ဖက်ကြောင့် မနက်လုံးကိုအားယူဖွင့်ကြည့်မိလေတော့။
" !!!"
ခြောက်သွေ့သွေ့နှုတ်ခမ်းများနှင့် ဖြူဖတ်ဖြူရော် ကိုယ်ငယ်လေးသည် အဝတ်ကင်းစင်လျက်။
မိမိ၏ညာဘက်လက်ဖဝါးပြင်အား ကုတ်တွယ်ထားသောလက်လေးများသည်သွေးစအနည်းငယ်စွန်းထင်လို့နေသည်။
တံတွေးကိုတစ်ချက်မျိုချလိုက်ရင်း မိမိတွေးနေသည့်အတွေးများနှင့်လွဲပါစေဟုဆုတောင်းနေမိရာ။ သွေးချင်းနီနီရဲစွန်းထင်းနေသော အိပ်ယာခင်းဖွေးဖွေးက စိတ်အစုံကိုပူလောင်ဖို့တွင်းအားပေးနေတော့သည်။
" ယုန်ဖြူလေး~ ယုန်ဖြူလေး... ဒုက္ခပါပဲ"
ပုခုံးလေးထက်မှ လှုပ်နှိုးသော်လည်း နိုးမလာချေ။ သွေးမရှိတော့သည့်နှယ် တစ်ကိုယ်လုံးဖြူဖတ်နေတဲ့အတွက်ကော၊ အေးစက်နေသည့်ကိုယ်ငယ်ကြောင့်ပါ ဘေးနားရှိ တွေ့ရာအဝတ်ကိုကောက်စွပ်ကာ ထိုကိုယ်ငယ်လေးကို ဆောင်နှင့်လုံးထွေးပတ်၍ ဖုန်းနံပတ်တစ်ခုကိုအမြန်ဆက်သွယ်သည်။
မကြာမီမှာပဲ။ နှစ်ယောက်မကသည့်ဆရာဝန်များနှင့် သူတိုနဲ့အတူ ဆေးရုံပစ္စည်းအချို့ပါ ပါလာကာ ဂျောင်ဂုကိုသွေးပုလင်းတွေချိတ်ပေးကြ ၊ မမြင်အပ်သည့်နေရာငယ်ကိုပါ ဆေးထည့်ပေးကြသည်။
အောက်စီဂျင်ဘူးများအထိပါဖြစ်လာတော့ ထယ်ယောင်းစိတ်ပူပြီး ဆရာဝန်တွေထဲကတစ်ယောက်ကိုမေး၏။
" သူ အခြေနေဘယ်လိုလဲ"
" သွေးထွက်လွင်တာက တစ်ညလုံးနည်းပါးထင်တယ် သွေးကသွင်းမလောက်ဖြစ်နေတာ။ နောက်ပြီး လူနာမှာမွေးရာပါသားအိမ်ပါတော့ သားအိမ်ပေါက်သွားတာရယ်၊
ထပ်ပြီးပြောရရင်။ အသက်ဝအောင်မရှူရတဲ့အတွက် အောက်စီဂျင်ပျက်သွားတာရယ်ပါ။ အဲ့ဒါကြောင့် လူကြီးမင်းကဆေးရုံမပို့ချင်လို့တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ဆက်သွယ်တာဆိုတော့ ခတ်သား။"
" အခု အခုဘာလိုအပ်လဲ လိုတဲ့ပစ္စည်းကိုဝယ်ဖို့ကျုပ်ပိုက်ဆံပေးမယ်။"
