ဂျောင်ဂုတစ်ယောက် ထယ်ယောင်းအား ထမင်းပို့ပြန်လာပြီးတာနဲ့ အနောက်က bodygards တစ်သီတစ်တန်းကြီးဖြင့်အိမ်ပြန်ရောက်လာချေသည်။
" သမီးရေ ပါးပြန်လာပြီ~"
" ပါး! အဟီးဟီး"
ဂျောင်ဂုပြန်ရောက်တာနှင့် လှေကားအဆင်းမှာရပ်စောင့်နေတဲ့ bodygards တစ်ယောက်နှင့်ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိတဲ့ဂျွန်ယောင်းက ဂျောင်ဂုကိုပြေးဖက်သည်။
ထို့ကြောင့်။ ဂျောင်ဂုလည်း ဂျွန်ယောင်းကိုပွေ့ချီလိုက်၏။
" ဘာတွေစကားသွားပြောနေတာလဲ မကြောက်ဘူးလား"
" ကြောက်ပါဘူး။ မီးကြောက်တာ ပါးပါး။ ပါးပါးမီးကိုမချစ်တော့မှာပဲကြောက်တာ။"
" အိုက်ဂူး~ ပါးသမီးလေးကို မချစ်ပဲနေမလား။ ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ် ပါးကတုန်နေအောင်ချစ်မှာ။"
ဂျွန်ယောင်း၏ပါးလေးကိုလိမ်ဆွဲရင်းတီတီတာတာပြောသည်။
" ဟီး~ ပါးကချစ်စရာလေး မွ*~"
" အမယ် တော်ပါ။ ညကျမှ ပါးရေ~ချိုချို ဆိုပြီးမကြီးမငယ်လာလုပ်ချင်လို့ဖားနေတာ။"
ဂျောင်ဂုမဲ့ရွဲ့ကာပြောင်လိုက်တော့ ဂျွန်ယောင်းက ပြန်မဲ့ပြသည်။
ဟုတ်သည်။ ဂျွန်ယောင်းသည် ငယ်စဥ်ကတည်းကနို့ငတ်ခဲ့ပြီး နို့ဘူး၊အသားများနှင့်သာကြီးပြင်းခဲ့သူလေးမို့။
ဂျောင်ဂုပြန်ရောင်လာကတည်းက တစ်ချိုချိုတည်း ချိုနေသည်မှာယခုထိတိုင်ပင်။
မကြာခင်၅နှစ်ပြည့်တော့မှာမလို့ မစို့တော့နှင့်ဟူ၍လည်းပြောမရ ၊ ပါးကမိန်းကလေးမဟုတ်တော့ နို့ရည်မထွက်ဘူးလို့လည်းပြောမရနှင့်အတော်ကိုစိုးလွန်းသည်။
ထိုကဲ့သို့နောက်ကြောင်းပြန်ဖော်နေစဥ်အတွင်းမှာပဲ လူယုတ်မာအပြုံးလေးပြုံးလာသူဂျွန်ယောင်း။
" ပါးရေ အခန်းထဲသွားစို့ အဟင်းဟင်း"
" ဂင်မ်ဂျွန်ယောင်းမရဘူးနော် နို့ဘူးဝယ်ပေးမယ်အဲ့ဒါပဲစို့"
" ပါးကမီးကို မွေးထားတာဆို~"
" ဟုတ်တယ်လေ အဲ့ဒါကအဲ့ဒါသပ်သပ်မဆိုင်ဘူး"
