ဂျောင်ဂုလည်းအနောက်က တစ်တွတ်တွတ် ရွတ်နေသည့်ထယ်ယောင်းကိုအာရုံမရ ။ သူ့အကြိုက် အားလူးချောင်းရယ်၊ ဘာဂါနှင့် ကော်ဖီကိုနှစ်ယောက်စာမှာလိုက်သည်။
ထိုအချိန်မှာပင်။
" ဟင် ဂျောင်ဂု!?"
" ဘွမ်ဂယူ!?"
ကောင်တာမှာ ပူတင်းမှာနေပါသော ဘွမ်ဂယူသည် ဂျောင်ဂုကိုတွေ့သည်နှင့် မျက်လုံးပြူးမျက်စံပြူးအံ့ဩလေသည်။
" ဂျောင်ဂု~~!!! အီးးးဟီးးးး~ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးကိုပြန်တွေ့ပြီ အမလေးမိုးနတ်မင်းရဲ့! ကျေးဇူးကြီးမားပါတယ်ဗျာ အီးးးဟီးးး~"
မိုးနတ်မင်းကိုတလို့ ဂျောင်ဂုအား ပူတင်းခွက်ကြီးတစ်ဖက်နှင့် ဆွဲကာဖက်လေသည်။
သို့ပေမယ့်။ ဖက်မိသည်က ဂျောင်ဂုကိုမဟုတ်ပဲ ထယ်ယောင်းကိုသာဖြစ်နေသည်။
အဘယ်ကြောင့်ဆို။ ဂျောင်ဂုအရှေ့တည့်တည့်မှာပိတ်ရပ်လိုက်သည့်အတွက်ပင်ဖြစ်ချေသည်။
ထိုမှသာလျှင်။ သူ့အရပ်နှစ်ပြန်စာရှိတဲ့ထယ်ယောင်းကိုမော့ကြည့်ပြီးလန့်၍ အနောက်သို့ဖယ်ခွာလိုက်၏။
ပြီးမှ။ တရစပ် မေးခွန်းများကိုမေးတော့သည်။
" ဟင် ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ။ ဘယ်ကလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းနဲ့အတူရှိနေရတာလဲ။ ဘာလို့ဟိုကောင်ကရောရုတ်တရက်ကြီး ပျောက်သွားရတာလဲ။"
" ဘ ဘွမ်ဂယူ သူငယ်ချင်းလေးအေးအေး ဆေးဆေးပြောကြရအောင်လေနော်။ ဟိုဘက်ဝိုင်းမှာသွားထိုင်ရအောင် ဟဲဟဲ"
လင်နောက်ကိုလိုက်သွား ပြီး ကတည်းက အဆက်သွယ်မလုပ်သောဂျောင်ဂုသည် ဘွမ်ဂယူ့အားမျက်နှာချိုသွေးရတော့သည်။
နောက်တော့မှ။ ဘေးနားရှိ ဝိုင်းတစ်ဝိုင်းမှာထိုင်ကာ တံတွေးကိုမျိုချပြီး ထယ်ယောင်းကိုတစ်ချက်ကြည့်၍ဖြေရှင်းရန်အသင့်ပြင်လိုက်သည်။
ဘွမ်ဂယူကတော့ ပူတင်းကိုဇွန်းနဲ့တစ်ဇွန်းလက်စားလိုက်ပြီး ဂျောင်ဂုကိုထိုဇွန်းနဲ့တထိုးထိုးလုပ်ရင်းမေးသည်။
