ʀᴇᴘᴀʏᴍᴇɴᴛ

rozdział 22.

Późnym popołudniem stoję na parkingu obok lasu. Było już dość ciemno na to, aby nie robić sobie wycieczek między drzewami. Odwróciłam wzrok od lasu, gdy Sam znalazł latarkę w jego placku. Zapalił ją i we dwoje ruszyliśmy w las, a gdzieś w nim ma być jezioro i domek w którym mamy przenocować dwie noce.

Było chłodno, ale jak na jesienny wieczór w miarę przyjemnie. Ciągle zastanawiałam się o co chodziło z tą naszą starą paczką. Racja mieliśmy kilku znajomych, ale to nic większego niż spotykanie się w szkole, czy jakieś wyjścia poza nią, a kontakt się urwał.

Chciałam też nie myśleć o rodzinie Falcone i tym co się wydarzyło kilka dni temu. Gdzieś głęboko w sobie miałam nadzieję, że Luciano się obudzi i będzie dobrze, ale dla jednej osoby lepiej, aby umarł. Jeszcze Lorenzo nawet nie byliśmy przyjaciółmi, nic o sobie praktycznie nie wiemy, czujemy do siebie może jedynie pragnienie, ale to raczej koniec uczuć. Zrozumiałam, że nie mogę go kochać i tyle, choć jest ciężko.

- O już prawie jesteśmy.- Sam wyrwał mnie z zamyśleń, nie odzywał się wcześniej, bo wiedział, że czasami zatracam się we własnych myślach.

Faktycznie w oddali zauważyłam drewniany dom oraz jezioro, którego woda odbijała ciemne niebo. Słyszalne były także śmiechy dochodzące z tamtej strony. Zaczynałam żałować, że dałam się na to namówić. Znalazłam się właśnie na drugiej stronie swojego życia. Jedną była ta cała mafia, a drugą wyścigi i spędzenie czasu z Samem, gdzie żaden Falcone jeszcze nie zawitał.

Przy ognisku siedzieli dwóch chłopaków i dziewczyna. Doskonale ich pamiętałam, choć nie widziałam dość długo.

- Heej!- Rudowłosa wstała z ławki i do nas podbiegła. Przytuliła szatyna, a potem mnie.

- Cześć Rosalie - odparł Barnes, poprawiając plecak. Razem z dziewczyną podeszliśmy bliżej ogniska.

- Ale długo się nie widzieliśmy - odparł Tony, ciemnoskóry chłopak, którego właśnie przytulałam.

- No trochę minęło - uśmiechnęłam się, po czym przywitałam z Ethanem, czarnowłosym, wysokim chłopakiem, który miał zadziwiająco niebieskie oczy.

- Jeszcze jest mój chłopak, ale gdzieś go wywiało na chwilę - powiadomiła ruda dziewczyna.

- Chodźcie. Pokażę wam pokój - oznjamił Tony i skierował się do budynku, a za nim ja i mój przyjaciel.

Domek był piękny. W środku dość duży salon połączony z kuchnią i jadalnią. Ogromne pomieszczenie zawierało jeszcze jedne drzwi, zapewne od łazienki.

Weszłam po drewnianych schodach za ciemnoskórym. Na piętrze znajdowali się cztery drzwi, a przez jedne z nich właśnie weszliśmy.
Pokój zawierał dwa pojedyncze łóżka i starą szafę. Miało to swój urok.

- Ogarnijcie się i zapraszam na ognisko - uśmiechnął się, a ja to odwzajemniam.

- Jak za starych czasów - odparł Sam, po tym jak Tony zniknął z pokoju.

- No nie wiem, nigdy nie byliśmy na wyjeździe. Dziwnie się czuję.- Usiadłam na łóżku obok okna, po chwili Sam usiadł na przeciwko mnie, na drugim łóżku.

- Chyba lepiej, niż z tamtymi mafiozami - prychnął. Chyba nie, pomyślałam.- Idziemy?

- Idź, ja zaraz przyjdę - odparłam, a ten kiwnął głową i wyszedł z pomieszczenia. Wyciągnęłam z kieszeni telefon. Biłam się z myślami, czy nie zadzwonić do brata, Lili, czy Lorenzo, lecz szybko odrzuciłam ten pomysł. Miałam po prostu od nich odpocząć.

***

Zamykając za sobą drzwi opuściłam przydzielony mu pokój. W domu było cicho, co oznaczało, że wszyscy siedzą na zewnątrz. Jednak moją uwagę przykuł chłopak, który szukał czegoś w lodówce. Nie był to Tony, czy Ethan. Mógł więc to być chłopak Rosalie. Po chwili nieznajomy się odwrócił z kilkoma butelkami piwa w dłoniach i jednak nie okazał się nieznajomy.