⋆🎸.ೃ࿔*:･Ostatni rok w liceum Hawkins zapowiadał się dla Elizabeth całkiem nieźle; sesje Dungeons & Dragons, spotkania z przyjaciółmi, randki... Nie spodziewała się tylko makabrycznych morderstw i przeciwnika prosto ze świata fantasy.
𝐴𝑙𝑙 𝘩𝑎𝑖�...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
༻🎸༺
Taylor został rzucony na podłogę, otrzymując cios, zanim odpłacił się kopnięciem i wstał, zaciskając dłoń. Chłopak, który zaczął walkę, nie zrobił nic więcej, widząc Elizabeth i Eddie'ego, zbliżających się w ich stronę szybkim krokiem z drugiego końca korytarza. Po prostu chwycił swój plecak z podłogi i wycofał się, sprawiając, że wszyscy na niego spojrzeli w tym Taylor, który odetchnął z ulgą, ocierając krew z przeciętych ust.
Nastolatek nie zdołał jednak uciec, bo wpadł wprost na dyrektora, który został przywołan przez ogólny hałas i krzyki uczniów, gdy cale zamieszanie się zaczęło.
— Do mojego gabinetu — wycedził, patrząc to na chłopaka przed nim, to na Taylora. — Oboje. W tej chwili. To było niestosowne i wręcz niewybaczalne.
— Całkowicie się zgadzam — burknął Taylor, rzucając wściekle spojrzenie rówieśnikowi, z którym wdał się w bójkę.
— Mówię też o tobie, Lewis — oznajmił tward dyrektor.
— Jak to?
— Za mną i żebym nie musiał się powtarzać.
Natłok emocji przepełniał Elizabeth, gdy ta stała pod gabinetem dyrektora w oczekiwaniu na brata, nerwowo skubiąc palcami dolną wargę; strach przed tym, co miało nadejść, wściekłość na chłopaka z roku Taylora i bezradność. Głównie bezradność.
Z nerwów nie mogła nawet usiąść. Bolała ją głowa, a żołądek palił żywym ogniem. Eddie patrzył na nią ze współczuciem.
— Już się tak nie denerwuj, Liz — odezwał się w końcu, siadając na jedno z krzeseł ustawionych tuż pod gabinetem. — Nie pierwszy i nie ostatni raz. Jeszcze pewnie się zdarzy, że jakiś kretyn go zaczepi. Taki los metalowca. To chyba te włosy ich tak drażnią albo nieziemski gust w muzyce.
— Nie rozumiesz... mój ojczym się dowie i... — Elizabeth zamilkła i z trudem przełknęła ślinę. Zamarła na moment, mocno zaciskając usta.
Spoglądając tępym wzrokiem na ścianę przed sobą, poczuła, jakby cały świat niespodziewanie zwalił jej się na głowę.
— Co jest nie tak u ciebie w domu?
— Hmm? — mruknęła, wyrwana z zamyślenia, przenosząc spojrzenie na bruneta. — Przecież wiesz...
— Nie wciskaj mi kitu, Lizzy — odparł Eddie, przecierając czoło dłonią. — Wiem, że coś jest na rzeczy z waszym ojczymem. Po prostu mi powiedz.
Rudowłosa niemal ugięła się pod ciężarem tych słów. Przez moment przyglądała mu się badawczo, jakby chciała zapamiętać każdy fragment jego twarzy.
