Het ontwaakte vuur [HERSCHRIJVEN]

Hoofdstuk 34 - Deel 2

Dorian

Het was anders dan het feest van de inauguratie in het kasteel. Dit feest was informeler. Niemand was speciaal gekleed voor deze gelegenheid en niemand danste. Dorian hoorde geen muziek, enkel het geroezemoes van de vele aanwezigen. De hal alleen al was groot genoeg om er een feest in te houden. In het midden van de hal stond een grandioze marmeren trap, waar nog meer genodigden met elkaar stonden te praten. Aan het huis te zien, moesten de organisatoren van het feest rijke mensen zijn, maar de mensen die hier waren, leken allemaal te komen uit verschillende sociale klassen.

'Geniet van het feest,' zei Cayden met een geamuseerde glimlach, terwijl hun mantels werden aangenomen. Zijn donkere, simpele kledij viel bijna weg in de schaduwen van het interieur.

'Wat voor feest is dit?' vroeg Dorian. Cayden zou niet zomaar naar een feest gaan. Er moest een achterliggende reden zijn. Op de een of andere manier vond Cayden deze gelegenheid de moeite waard en Dorian wilde erachter komen waarom dat zo was.

'Een verjaarnacht.' Cayden gaf een klopje op Dorians wang. Zonder om te kijken liep hij weg, richting de trap naar boven. Zijn gestalte verdween onmiddellijk in de menigte. Net als tijdens de inauguratie kreeg Dorian het benauwde gevoel geen kant op te kunnen vanwege de vele mensen.

'Zo makkelijk kom jij niet van me af,' mompelde Dorian lichtelijk gefrustreerd. Maar voordat hij een stap kon zetten, werd hij stevig vastgepakt aan zijn bovenarm. Zijn lichaam schrok instinctief en hij draaide zich om.

Dorian dacht dat het misschien een bekende was, maar de vrouw die voor hem stond was dat niet. 'Nooit gedacht de vijfde uitverkorene hier te zien,' zei de vrouw met een stem die zacht maar doordringend was. Haar huid was zo bleek dat die doorzichtig leek te zijn, en haar ogen, diep en intens, boorden zich in de zijne. Het voelde alsof ze recht door hem heen keek, tot diep in zijn ziel. Dorian kreeg er een akelig gevoel van.

'Je zou een hoop kunnen opleveren,' vervolgde de vrouw zonder haar blik af te wenden. 'Maar helaas heb ik weinig aan het geld als het mijn leven gaat kosten.' Deze vrouw gaf Dorian de rillingen. Hij voelde zich bekeken, alsof al zijn geheimen bloot lagen.

Waar had Cayden hem in hemelsnaam naartoe gebracht?

'Hoe weet je het van mij?' vroeg Dorian op zijn hoede. De geluiden van het feest leken ver weg. Hij focuste zich volledig op de vrouw, was bang dat als hij ook maar één seconde de aandacht zou verslappen, ze als een adder zou toeslaan.

'Ik zag het zelf gebeuren. De wereld is uit balans geraakt door de duisternis die jij van Chamos hebt gebruikt.' Haar blik was leeg, zonder emotie. Ze wist echter veel. Te veel.

Het was niet verstandig om het over zijn gave te hebben met al deze mensen. Iedereen kon hen afluisteren. Dorian wilde er zo min mogelijk aandacht op vestigen. Dus hij vroeg precies hetzelfde als wat hij eerder aan Cayden had gevraagd: 'Wat voor feest is dit?'

'Nog nooit van een verjaarnacht gehoord? Ik hoorde het Chamos tegen jou zeggen.'

'Ja maar, wat voor verjaarnacht?' vroeg Dorian met meer urgentie. 'Wie zijn deze mensen?' Wie ben jíj, wilde hij vragen, maar onderdrukte de vraag. Dorian wilde het gesprek zo kort mogelijk houden.

'Je weet vrij weinig,' merkte de vrouw droog op. 'Dit is de onderwereld, Dorian Serpinae.' Met die woorden verliet ze hem. Met open mond staarde Dorian haar na. Hij keek de ruimte rond, naar de mensen die Dorian na haar woorden anders zag. De onderwereld was geen grap. Zelfs de koningin had geen grip op deze groep mensen kunnen krijgen.

Dorian wilde hier geen moment langer zijn, maar hij vertikte het om zich weg te laten jagen. Dorian worstelde zich door de menigte, zijn blik de ruimte afspeurend, op zoek naar Cayden. Het was echter alsof hij niet gevonden wilde worden. Waar Dorian ook kwam, er was geen spoor van Cayden te bekennen.