ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - ΣΙΡΟΚΟΣ

ΚΕΦ 14Β

Η Λίλιαν έδειχνε εμβρόντητη.

- Έχουμε κάποια συγγένεια κύριε Λιτς;

- Όχι καμία.

- Τυχαία με βρήκατε;

- Περίπου.

- Γνωρίζετε τους γονείς μου;

- Όχι ακριβώς. Έχω δει τη μάνα σου μια φορά.

Η Λίλιαν έσκυψε μπροστά στο γραφείο, έπλεξε τα δάχτυλα της που έτρεμαν και τα ακούμπησε πάνω στα χαρτιά.

- Μήπως θυμάστε τη μέρα που με συναντήσατε; 

- Με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια.

- Θα θέλατε να μου τα πείτε όλα από την αρχή; 

Ο Λιτς κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και πίεσε τα χείλη του από αμηχανία.

- Ήμασταν στο ίδιο ναυάγιο, είπε τελικά με φωνή αλλοιωμένη από συγκίνηση. Η Λίλιαν χλόμιασε. Το λουλούδι μαραινόταν και ο Λιτς λυπήθηκε για λογαριασμό της.

Ένα αφόρητο σφίξιμο την έπιασε στο στήθος και με δυσκολία κατάφερε να μιλήσει.
- Οι γονείς μου;

- Να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή, όπως ζήτησες, απάντησε ο Λιτς, ξεροκαταπίνοντας.

Το βλέμμα του έγινε απλανές και το μυαλό του επανέφερε τις θλιβερές μνήμες.

- Από το πρωί μαντέψαμε το κακό που θα γινόταν. Την κοσμοχαλασιά. Το έδειχνε η μαυρίλα του ουρανού...

Εγώ μεγάλωσα στο Βάλο. Είναι ένα άγονο, ορεινό χωριό στην καρδιά της Λούμινα που το φυσούν όλοι οι αέρηδες μαζί παναθεμάτοι. 

Δεν υπήρξα ποτέ στεριανός στην ψυχή, με ενοχλούσε η ακινησία της γης. Εμένα μου άρεσε να με τραμπαλίζει η θάλασσα οπότε με κάθε ευκαιρία το έσκαγα από εκεί ακόμα και αν ο καιρός προμήνυε φουρτούνες.

Τα δύσκολα ταξίδια με καράβι πλήρωναν καλύτερα από τα υπόλοιπα αν ζούσες μετά το τέλος τους, είπε γελώντας και κτύπησε με την παλάμη του το πόδι του.

Το αυστηρό ύφος του Κρις τόν επανέφερε απότομα.
- Επί της ουσίας Λιτς...

- Η φτώχεια και η πείνα μας ταλάνιζαν αλλά ήμασταν νέοι τότε και δεν λογαριάζαμε τον κίνδυνο, μετατρέπαμε εύκολα την ηλιθιότητα σε γενναιότητα.

Εμείς δεν είχαμε παράδες για να κάνουμε τις μεγάλες διαδρομές από τα χωριά μέχρι το λιμάνι με άμαξα. Ξεκινούσαμε ώρες νωρίτερα και γνέφαμε στο δρόμο στους οδηγούς με τα κάρα και τις άμαξες για να μας πάρουν μαζί τους.