ΑΝΑΡΜΟΣΤΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ - ΣΙΡΟΚΟΣ

ΚΕΦ 12

Ήταν εκεί στον άνοιγμα της πόρτας στην κάμαρα του πανδοχείου και τον κοιτούσε ασάλευτη, ανίκανη να πάρει μια αναπνοή, έκπληκτη από την παρουσία του.

Δεν θύμιζε σε τίποτα την δυναμική γυναίκα που ταξίδευε μαζί του πριν από επτά μέρες. Δεν είχε ξαναδεί άνθρωπο με πιο βασανισμένη όψη. Τα μάτια της πλαισιωμένα από μαύρους κύκλους, είχαν βουλιάξει μέσα στις κόχες τους, δηλώνοντας την αϋπνία της, την εξάντληση της και την αδυναμία της. Φαινόταν πιο χλωμή και από λευκό πανί και το δέρμα της έδειχνε σχεδόν διάφανο.

Γύρισε στο μέρος του Ντασίλβα και του ψιθύρισε στο αυτί. Ο γίγαντας έγνεψε καταφατικά και απομακρύνθηκε βιαστικά προς τη σάλα του πανδοχείου.
Έσπρωξε την πόρτα με την παλάμη του υποχρεώνοντας την να κινηθεί προς τα πίσω. Μπήκε μέσα και τα μάτια του περιπλανήθηκαν γοργά στην κάμαρη. Το κρεβάτι ήταν στρωμένο, τα πράγματα της μαζεμένα και το γεύμα της απείραχτο. Υπέθεσε πως ταξίδευε συνέχεια και επιβεβαιώθηκε από τα λεγόμενα της.

- Θα σας ειδοποιούσα καπετάνιε αλλά έφτασα πριν από λίγη ώρα και έχω ανάγκη να ξεκουραστώ, δήλωσε απολογητικά.

Κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα στο μαρμάρινο σβηστό τζάκι και την μελετούσε εξονυχιστικά. Στεκόταν όρθια απέναντι του σε στάση προσοχής, με τα χέρια διπλωμένα στην ποδιά της, σαν να ανέμενε την τιμωρία της για κάποιο λάθος που είχε διαπράξει.

- Η Ισαβέλλα μου εξήγησε ποιους ψάχνεις και μου ζήτησε να σε πάρω μαζί μου αυτήν τη φορά, είπε όσο πιο ήπια μπορούσε.

- Σου εξήγησε... η φωνή της έσβησε.

- Τι συνέβη;

Γέλασε θλιμμένα.

- Δυστυχώς τίποτα δεν συνέβη.

- Τι σημαίνει αυτό;

- Αυτό σημαίνει πως όλα εξακολουθούν να είναι όπως τα ξέρω ή πιο σωστά δεν ξέρω τίποτα.

- Είναι τόσο κακό αυτό;

- Είναι. Για μένα είναι. Ακουγόταν απελπισμένη.

- Γιατί;

- Γιατί δεν ξέρω τίποτα και μάλλον ούτε θα μάθω, δεν υπάρχει κάτι άλλο για να ψάξω. ...Πιθανόν εδώ βρίσκεται το τέλος μια χρονοβόρας άκαρπης αναζήτησης. Μονολόγησε με παράπονο που έσπασε τη φωνή και την όψη της.