Tutsak

Beni Seviyor musun Komutan ?

Barış iki büklüm olmuş yatakta ağlıyordu. Duydukları onu çok üzmüştü.

Kadına haklı bulmuştu barış. Asla hazarın istediği aileyi ona veremeyecekti. Ne bir evlat ne de kalabalık bir aile. Ona ayak bağı olmak dışında hiç bir şey yapamayacaktı. Evet bazen çoçuksu davranabilirdi barış. Ama istediği zaman olgun adam gibi düşenebilirdi. İşte şimdi onu yapıyordu minik. Doğruları görüp yanlışlarını düzeltecekti. Hazar, istediği aileye kavuşacaktı. Barışta ailesizdi ama tek düşündüğü sevgilisiydi. O mutlu olursa barışta Türkiyenin herhangi bir yerinde mutlu olurdu. O yüzden Hazara veda etmeden gidecekti.

Yavaşca kalktı ayağa. 2 gün önce öpüşüp koklaşarak yerleştirdikleri kıyafetleri şimdi ağlayarak çıkardı dolaptan. Çok kaptırdım dedi içinden. Bencillik yaptım diye sayıkladı eşyalarını bavuluna koyarken. İçi sızlasa da mecburdu. Belki kızacaktı Hazar. Onu dinlemeden gittiği için. Ama dinlerse inanacaktı ki. Kabul edecek ve yine bencil davrananacaktı. Bunu Hazara yapamazdı. Kim sevgilisinin hayatını karartırdı ki.

O yüzden Hazar gelmeden hızlandırdı hareketlerini. Ama ne kadar istese de 10 dakika biticek olan işi 1 saatte bitirmişti. Bavulunu kapatıp son kez baktı odaya. Burnunu çekip çıktı odadan. Biraz daha durursa vazgeçecekti.

Kapının önüne koydu bavulunu. Gitmeden görmek istedi. İçtiğini anlamıştı zaten. Aslında barış hemen yanına gelip konuşur sanmıştı ama o yalnız kalmak istemişti. Bir miktar kalbi kırılsa da hakta vermişti komutana.

Usul usul yaklaştı sevdiğine. Uzaktan baktı ilk. Akan yaşlarına niceleri eklendi. Buradan bile hasret kalmıştı ona. Gittiğinde nasıl dayanacaktı oda bilmiyordu. Burnunu çekip yaklaştı sevdiğine.

Sızıp kalmıştı sevdiği. Masumca uyuyordu. Burnunu boynuna sürtüp derin bir nefes aldı. Burnuna çalan erkeksi kokuyla burnu sızladı.

"Seni bıraktığım için kızma olur mu sevgilim. Senin için senden vazgeçmek zorundayım." elinin tersi ile yanaklarını okşadı. Her okşadığında titredi her hücresi.

"Beni unutma olur mu?" yanağına hafif bir buse kondurdu. Tekrar çekti erkeksi kokusunu.

"Sen ailesiz kalma komutan. Yeter ki hayallerini yaşa. Ben mi? Ben hep ailesizdim zaten. Kendine çok iyi bak olur mu.? Ben sensiz iyi olamasam da sen iyi ol." yaşlarını silmek için bile uğraşmadı minik. Koltukta sarhoş olduğu için sızan sevgilisine yaklaştı. Ve ufak bir öpücük kondurdu kendine nefes olan dolgulu dudaklara. Son kez nefes alacaktı minik. Son kezdi her şeyy.

"Hoş çakal komutan"  arkasına dönüp bakmadan çıktı odadan. Bavulunu alıp her şeyini buraya gömerek terk etti ailesini. İçi sızlarken emin adımlarla ilerledi. Hem ağladı hem de sevindi.

"Sevgilim mutlu olacaksa acı çekmeye razıyım." fısıldadı son tükenişlerini verirken,

Aklımda bile yokken kaos yarattım yaa offf. Neyse bakalım hazar ne yapacak. 🥴