Tutsak

Levent Komutan

Merhaba bebekler. ❤️

İyi okumalar ❤️

Oy atmayı unutmayın canlar 💙 🤭 ❤️

Bugün revirden çıkmıştım. Direk yatağıma gelip uzandım. Koğuştaki abiler beni sevmişti. Gelir gelmez ilgi gösteriyorlardı. Bu yaşıma kadar ilgisiz büyüyen ben ufak bir ilgiye muhtaç oluyordum. Sürekli itilip kakılan biriydim ki ben. Ailem bile beni istememiş yurda vermişti. Düşüncelerim ile uykuya dalmıştım

"Aslan parçası uyan bakalım" kolumu dürtmeleriyle yavaşca gözüme açmaya başladım.

"Immm bırak ya uyucam ben" elimi koluna vurarak iktirmeye başladım.

"Uyanmalısın Barış" konulan Arda abimdi. Mızmızlanarak kalktım. Abim beni tutup aşağıya indirdi. İyice ilgi manyağı olacaktım ben. Aklımdan geçenler ile kıkırdadım.

"Tatlı tatlı ne gülüyorsun ufaklık" Arda abiye döndüm.

"Hiç öylesine" o da güldü.

Hazırlanıp yemekhaneye gittik. Çok açtım. Sıraya girip bekliyorduk. Off açlıktan ölecektim.

"Barış" seslenen kişiye bakmak için kafamı kaldırdım. Levent komutandı. Saygı gösterisinde bulunup rahat ol demişti.

"İyi misin Barış" çok kibar adamdı. Korkunç adamın aksine. İsmini anmam ile tüylerim diken diken olmuştu.

"İyiyim komutanım sağ olun" çoçuksu çıkan sesimi gülmüş göz kırpmıştı.

"Sevdiriyorsun kendini kardeşim" ilk defa böyle sevgiler görüyordum ki ben. Anlamamıştım.

"Gerçekten mi abi" gözlerim dolmaya başladı. O da bunu farkedip sarıldı.

"Barış senin ateşin var. Oğlum yaa bende salaklık. Yürü revire" oflamıştım. Belli etmiyordum ne güzel.

"Abi yaa" biraz nazlanırsam olurdu sanki.

"Sus Barış" oflayıp koğuşa girdik. Yatağıma girip örtündüm. Fark ettirmemeye çalışırken hasta olduğumu unutmuştum.

"Titriyorsun sen" donuyordum çünkü. Galiba iyileşmemiştim. Offf.

....

O sırada Arda ..

Barış'ın titremesi ile korkmuştum. Direk revire gitmeye karar verdim.

Gittiğimde kimse yoktu.

"Hay sikeyim yaa" sinirle elimi kapıya vurmuştum.

"Asker. Ne yapıyorsun" sert bir ses ile irkildim. Gelen Levent komutandı.

"Komutanım Barış titriyor ve ne yapacağımı bilmiyorum."

"Sakin ol asker. İsmin ne senin"

"Arda komutanım" kafasını salladı.

"Tamam sakin ol şimdi. Hadi gidelim koğuşa."

Koğuşa geldiğimizde Barış terlemiş ve battaniye sıkıca sarılmıştı. Bir şeyler mırıldandığı belliydi ama anlaşılmıyordu.

"Komutanım doktor nerede" yüzümü baktı.

"İşi vardı gitmişti" zamanıydı sanki.

Levent Komutan Barış'ın üstünden battaniyeyi çekti.

"Ha-hayır üşüyorum" mırıldanmıştı.

"Şiştt tamam geçicek"

Barışı banyo ettirmiştik. Çok zor olmuştu. Bebek gibi ağlamış çırpınmıştı. Sevimliydi kareta.

"Arda sen git koğuşa ben ilgilenirim Barış ile"

"Olmaz komutanım" gözlerime sinirle baktı. Başka çarem yoktu.

"Bir şey olursa çağırın olur mu?" kafasını salladı.

Barışı öyle bırakmak istemesem bile komutanın sözünü çiğneyemezdim. Hızlı adımlarla koğuşa dönmeye çalışıyordum. Barış, Levent komutanın evindeydi. O nasıl oluyor derseniz bazen orada kalmak için küçük bir kulübe vardı. Levent komutanındı.

"Asker ayakta ne işin var senin" hay şansıma yaa.

"Komutanım. Barış rahatsızlandı. Levent Komutan ile ateşini düşürmeye çalıştık." sinirle kaşlarını çattı.

"Git koğuşuna hemen" hızlı hızlı gitmeye başladım.

HAZAR ASAF AĞZINDAN...

Sinirle adımlarımı Levent'in evine çevirdim. Yüz veriyordu birde. Delirecektim.

Kapıyı çaldım ve 3 sn sonra kapıyı levent açtı. Gözlerinde uyku akıyordu.

"Ne oldu Hazar Asaf. Neden geldin bu saatte" kaşlarımı çattım.

"Yanında kim var senin" şaşkınlıkla baktı.

"Asker var. Hasta olduğu için burada"

"Ne zamandan beri hasta olan askerlerimize evimizi açıyoruz Levent" onu neden ayırıyordu. Kesinlikle onu ağına çekmeye çalışıyordu. Hastalığı bile yalan olabilirdi o ana kuzusunun.

"Hazar Asaf ne diyeceksen de hadi"

"Çekil Levent bende bakayım nasıl hastaymış" gözlerini devirdi.

Odaya gittiğimde sessiz bir şekilde yatıyordu. Yanına gidip dürttüm.

"Ne yapıyorsun Hazar Asaf. Uyandıracaksın"

Dediğini yapmadan sarstım onu. Kanmazdım ben.

Onu sertçe dürtmelerim ile gözlerini açtı. İlk şaşkınca etrafa baktı. İlk Levent'e değen gözlerinde gülümseme vardı. Sonra yavaşca bana değdi mavi gözleri. Gülümseyen gözleri korku ile açılmıştı.

"Kom-komutanım b-ben" sesini onu ayağa kaldırmamla irkildi. Bayık bakan bakışlarında şuan saf bir korku vardı.

"Ne yapıyorsun Hazar Asaf. Çocuk hasta"

"Bu mu hasta Levent." iki kolunu sıkıca tuttum. Moraracaktı belki de

"Kanma Levent. Bunlar sırf oyun. Annesinin ilgisini alamayınca böyle oyunlara başvurur bunlar. Hepsi şımarık anne kuzusu." gözleri dolmaya başladı. Oyunu ortaya çıkınca hemen başlamıştı duygu sömürüsü yapmaya.

'' Hazar Asaf bırak çocuğu. Titriyor görmüyor musun?" yalandı hepsi.

Elimi çekmem ile yere yığıldı. Güçsüzsdü birde..

"Hazar Asaf çık evimden hemen." onun yanına eğilip kucağına aldı. Kucağında ufacık kalmıştı zaten. Hıçkırarak ağlıyordu. Yüzünü Leventin boynuna sarmış iç çekmeye başladı. İçimde oluşan sinir ile yumruklarımı sıktım. Levent'in ilk defa birini böyle sahipleniyordu. Kalbimin sıkışması ile derin bir nefes aldım. Hiç bir şey demeden evden çıkıp arabama yöneldim.

Onun benden kurtuluşu yoktu.