DİKENLİ OYUNLAR

Merhaba,

Ve başlama tarihinizi şuraya alırım güzeller.

Şimdiden yanımda olacaklara teşekkürlerimi iletirim.

Meghan Trainor - No
Taylor Swift- Don't Blame Me

🌩️

DİKENLİ OYUNLAR

Gelecekten bir kesit;

Hangisi daha kötüydü? sevilmemek mi yoksa sevilipte bunu hissedememek mi? Seviliyordun ama hissetmiyordun, sadece sevilmiyordun. İkisinin acısı da eşitti, ikisinin de acısı birdi. Birin de ölümüne sevilmek isterdin, birin de iliklerine kadar sevilmek.

Peki ya yalandan sevgi ve ilgi görmenin acısı mı kötüydü? Ya da hiç sevgi görmemiş birinin yalandan sevgi ve ilgi gördüğünde susup mutluymuş gibi yapması mı? Bu belki de acınasıydı fakat bu aynı zaman da çaresizlikti.

Hayatım avuçlarımın arasından kan gibi akıp giderken, kanı durdurmaya tenezzül etmiyordum. Acıyor muydu? ölecek gibi hissediyordum fakat rolüme iyi hazırlanmıştım. Sanki olmam gereken kadın buymuş gibi sessizce ayna da oluşan kadına bakıyordum. Aynalar her zaman doğru mu söylerdi yoksa olduğumuz kişi hakkında yalanlar mı söylüyordu? Bu hayatta bir tek aynaların dili olsa da konuşsa istiyordum. O zaman bana gerçeği söyleyecek bir kişi bulabilirdim.

O kişi yine ben olurdum.

Ben masum olmayı özlemiştim.

Hayır, ben katilde olsam; kana aşık da olsam en masum bendim.

Kime göre katildim ben?

Bunun cevabını verecek kişi ben değildim orası kesindi.

Uzun bacaklarımda, siyah dizimin hemen üstünde biten botlarımın sivri topuklularının üzerinde durmuş olduğum kadına bakıyordum, bu kadın ya bendim ya da ruhumun olmak istediği kadındı. Siyah deri, kalın askılı, yırtmaçlı ve derin göğüs dekolteli, dizimin iki üç karışlık kadar kısa elbise bronz tenime fazlasıyla yakışmıştı. Siyaha yakın esmer dalgalı uzun saçlarımı serbest bırakmıştım. Dolgun dudaklarımda avuçlarımda ki kana yakışır şekilde kırmızı ruj sürmüştüm. Yeşil hafiften çekik gözlerime sadece bir rimel sürmüştüm. Dışarıdan bakıldığında fazlasıyla karanlık gözüktüğümün farkındaydım. Olduğum gibi gözükmekten çekinmemiştim.

Kemikli çenem ise dik ve sarsılmazdı.

Işığın vurduğu kadar belliydi yer yer olan çillerim.

Fakat ben ayna da kendime baktığımda, kendimde bulduğum tek şey, oluştuğum kadının zıttıydı. Renkliydi, ben karanlığında karanlığıydım. Renkli olmayı küçümsemiyordum hatta renkli olmak için, kendimi baştan yaratmam gerekseydi yaratırdım. Çünkü bazen karanlığım da renge ihtiyaç duyuyordum. Ben karanlığımı renklerle donatmayı seviyordum. Işık, karanlığım da istediğim tek şeydi.

Lakin ben, karanlıkta doğmuş gibiydim. Karanlık ben olmuştum, zamnla. Karanlığın bir tahtı olsaydı şayet o tahta ben otururdum.